De werken van Kris Martin roepen vaak vragen op over vergankelijkheid, identiteit, leven en dood. Door objecten die in ons collectief geheugen zitten subtiel te veranderen, creëert hij ruimte voor reflectie en nieuwe interpretaties. 'Trinity I' (2009) bijvoorbeeld is een groot bord zoals we dat kennen van treinstations en luchthavens, waar de aankomsten en vertrekken op aangeduid worden. Martin verwijderde de letters en cijfers, en liet alle plaatjes zwart. Ze bewegen op een onvoorspelbaar ritme, zonder plaatsen, tijden of bestemmingen aan te kondigen. Het karakteristieke geluid is al wat overblijft: een nostalgische hint naar verre exotische oorden. Door niets aan te kondigen, nodigt het werk ons uit om te reflecteren over de existentiële vraag vanwaar we komen en waar we heengaan.
Uit De Standaard, Filip Van Ongevalle
31 maart 2020
Ze is maar een handvol dagen open geweest en ze zal voor menige bezoeker de laatste tentoonstelling zijn die hij of zij gezien heeft: Exit, de overzichtsexpo van Kris Martin in het Smak – ja, hij had de naam wel treffend gekozen voor die eerste keer in twintig jaar dat hij naar een Belgisch museum kwam.
Het heeft voorlopig geen zin dat ik u hier deze amusante trip door Martins werk aanraad, maar ik wil er u even over vertellen omdat er een werk hing dat dateert uit 2009 en tóch ons huidige lot lijkt te symboliseren. Het heet 'Trinity I' en zit in de collectie Van Moerkerke – dat het kunstwerk deel uitmaakt van een verzameling die haar wortels heeft in de toeristische industrie is trouwens óók symbolisch.
Op Exit hangt 'Trinity I' hoog boven de kassa’s en infobalie. Het is een reusachtig informatiebord, zoals u die kent uit stations en luchthavens, nog niet helemaal modern met elektronische meldingen, maar met plaatjes die ratelend omdraaien.
Alleen is dit informatiebord monochroom zwart. Er wordt helemaal niks op aangekondigd. Er vertrekt niemand en er komt niemand aan. Elke vernieuwing van de bordjes is even zinloos. Het is vergeefse moeite. Niets komt in de plaats van niets. De tijd raast door, maar er gebeurt niemendal. Het bord is zwart, maar de toekomst blanco. De waarheid staat zwart op de witte muur.
Toen de expo nog open was, maakte het zinloze ratelen van de bordjes een gezellig achtergrondgeluid dat tot ver in het museum te horen was. Nu het museum verlaten is, zou het iets unheimlichs hebben. Mocht ik directeur van het Smak zijn, ik liet het kunstwerk dag en nacht ratelen in het lege museum. En ik zette er een webcam op voor de liveverslaggeving. Hedendaagser kan kunst niet zijn.
