door Leen Goossens, 25 Februari 2015
Ik geloof mijn ogen niet, is het voorbij ?! Ik zie de zonneschijn weer terugkaatsen op de glimmende platgelopen tegelvloer in de inkomhal. Geen honderden schuifelende voetjes meer die geduldig met een bescheiden schoenmaat per keer dichter naar de balie schuiven en zorgvuldig uitgeknipte museummaand-bonnen van De Standaard in de aanslag houden. Geen donkergrijze mensenzee in winterkleuren die deinend en schuimend dichterbij dondert. We zien door de glazen toegangsdeur zowaar de parking terug liggen, alsof die onder het eindeloze rondjes rijden van menig stadswagentjes van heinde en verre op zoek naar een plekje er even vanonder was gemuisd.
De barricade van lijvige catalogi achter de balie is ook opgeheven. Hónderden dozen zijn de revue gepasseerd, kassaschuiven stonden meer open dan dicht, wisselgeld werd op zondagen schaarser dan de geelvintonijn, er werd meer dan eens wat plasma achtergelaten op de venijnig scherpe randen van menig betaalbewijsjes en met mijn blaas kan ik wegens militaire training in het ophouden ervan ondertussen schoenveters knopen.
Er was die zaterdagavond in de tentoonstelling waarbij danser Romeu Runa de tijd deed stilstaan en mijn hartslag in het bijzonder. Er is sinds de uitdeining van het sterrenstelsel geen melding meer gemaakt van zo’n brul als de zijne en met het simultaan rijzende nekhaar van de toeschouwers als kers op de taart. Ongelofelijk. Gewéldig als u het ook mocht meemaken, (en sorry als u diegene was die na mij bijna de trap afgleed – mijn tranen kwamen plots en van diep..). Zó’n waanzinnig gulpend groot gat in uw cultuur als u het gemist heeft! Dat krijgt u niet snel meer gevuld, heus niet! [:)]
Belinda, Herlinde, deGruypere en De Broekère… waar u de klemtoon ook wil gelegd hebben; ze heeft alleszins een ferme indruk nagelaten. 88.798 bezoekjes waardig! Toegegeven: daarvan liep een enkeling verloren op zoek naar de Eroticabeurs bij onze buren, verkoos een handjevol de Love Letter-expo in het MSK en zijn er ook altijd wat minder cultuurliefhebbende medemensen op pad die het niet helemaal begrepen. Zoals kristalsuiker op geraspte worteltjes of een rauw eitje over verse frieten: soms moet je gewoon loslaten en je laten overdonderen door wat je wordt aangeboden. Soms valt het geweldig tegen, maar meestal is het fingerlickin’ good!
Ik heb er alvast onbeschaamd van genoten. Van de tentoonstelling, de bonte verzameling aan bezoekers uit alle uithoeken van het land: de Passers in al hun edelmetalen, apetrotse Gentenaars die kéér op kéér terugkwamen op zondag, de kleutertjes die in een lange slinger hand-in-hand de trap op hobbelen (en de juffen met de bange hartjes), de grote schetsboeken met daarachter studenten verstopt van HISK, KASK, RITS, LUCA en andere lettercombinaties uit het alfabet, àlle seniorenverenigingen die het land rijk is en werkelijk iedereen daartussen.
Maar nu is het dus voorbij. De paarden zijn opgeborgen, kreupelhout is gedemonteerd. Meneer Luipaard zit terug in een kist en wacht geduldig het transport naar Den Haag af. Hier valt het leven terug een beetje stil. De parking is verlaten, het spandoek op de gevel komt dra naar beneden, plaats makend voor de volgende tentoonstelling. (Er is terug tijd om te gaan plassen!) Er hoeft niet meer gevochten te worden voor de (allerlaatste) expogidsjes, de postkaarten zijn uitverkocht, het doek is gevallen en de bühne wordt schoongeveegd. De winterkleuren maken met het vrijmaken van de eerste verdieping ook plaats voor meiklokjes, schorseneren en (als ik héél hard mijn best doe) de geur van fondant paaseitjes in een wikkel van goud-metallic (de beste!). Sjonge jonge, de lente is op komst! In de verte zie ik Jef Geys al staan zwaaien. Hij doet teken dat we nog éventjes geduld moeten hebben en doet alvast een high five en bijhorende fist bump met Joris Ghekiere. Zeer spoedig in S.M.A.K., sneller dan je ‘Bye Bye, Berlinde De Bruyckere!’ achterwaarts kan spellen.
