Letter To Aura

NL – Een muur waarin bovenaan glasscherven zijn ingewerkt, gefilmd vanaf een terras in Tanger, vormt het enige beeld in Hamza Halloubi’s video ‘Letter to Aura’. Het beeld blijft de hele tijd quasi onveranderd. Enkel een paar overvliegende vogels en de duisternis die stilaan valt, maken de tijd zichtbaar. Deze long take vormt het vertrekpunt voor de overpeinzingen in Halloubi’s brief aan Aura die hij met monotone stem voorleest. De muur staat symbool voor grenzen: landsgrenzen, maar ook grenzen aan vrije meningsuiting en aan de verbeelding. In de brief vertelt de kunstenaar over zijn jeugd in Tanger, reflecteert hij over de geopolitieke toestand van Marokko, over ballingschap, grenzen en identiteit. In het betoog vermengen zich persoonlijke met collectieve herinneringen en wordt de officiële geschiedenis in vraag gesteld. Terwijl de duisternis van de nacht de muur achter haar donkere deken doet verdwijnen, citeert Halloubi uit een brief van de bekende Cubaans-Amerikaanse kunstenaar Felix Gonzalez-Torres aan zijn galeriehoudster. Gonzalez-Torres heeft het in die brief over zijn werk ‘Untitled (Passport)’ uit 1991, dat bestaat uit een eindeloze reeks blanco affiches. Onbeschreven, witte pagina’s als tegengewicht voor de donkere muur in Halloubi’s video. De pagina’s zijn leeg zodat je er je eigen geschiedenis en leven op kan (her)schrijven. Het zijn blanco paspoorten, hoopvolle vrijgeleiden naar een betere toekomst.

ENG – A wall into the top of which slivers of glass have been inserted, filmed from a terrace in Tangiers, is the only image in Hamza Halloubi’s video ‘Letter to Aura’. The image remains virtually unchanged throughout. All that makes time visible is a couple of birds flying overhead and the slow approach of darkness. This long take provides the starting point for the reflections in Halloubi’s letter to Aura, which he reads in a monotone. The wall symbolises frontiers: national frontiers, and also the limits of free speech and of the imagination. In his letter, the artist talks about his youth in Tangiers, reflects on the geopolitical situation in Morocco, on exile, borders and identity. In his account, personal and collective memories intermingle and official history is questioned. While the darkness of the night lays its black veil over the wall, Halloubi quotes from a letter written by the well-known Cuban-American artist Felix Gonzalez-Torres to the owner of the gallery where he exhibits. In this letter, Gonzalez-Torres writes about his 1991 work ‘Untitled (Passport)’, which consists of an endless series of blank posters. Virgin white pages as a counterweight to the dark wall in Halloubi’s video. The pages are empty, so you can write (or rewrite) your own history and life on them. They are blank passports, hopeful letters of safe conduct to a better future.

FR - Un mur dans lequel des éclats de verre ont été incorporés sur le dessus, filmé d’une terrasse de Tanger, constitue la seule image de la vidéo de Hamza Halloubi ‘Letter To Aura’. L’image reste presque tout le temps inchangée. Seuls quelques oiseaux qui survolent et l’obscurité qui tombe doucement donnent une visibilité au temps. Cette longue prise constitue le point de départ des réflexions de Halloubi dans la lettre à Aura, qu’il lit d’une voix monotone. Le mur symbolise les frontières: les frontières entre les pays, mais aussi les frontières à la libre expression de pensée et à l’imagination. Dans la lettre, l’artiste parle de sa jeunesse à Tanger, il réfléchit à la situation géopolitique au Maroc, à l’exil, aux frontières et à l’identité. L’exposé mélange des souvenirs personnels et collectifs et s’interroge sur l’histoire officielle. Alors que l’obscurité de la nuit fait disparaître le mur derrière sa couverture sombre, Halloubi cite une lettre du célèbre artiste américano-cubain Felix Gonzalez-Torres à sa galeriste. Gonzalez-Torres évoque dans cette lettre son oeuvre ‘Untitled (Passport)’ de 1991, qui se compose d’une série infinie d’affiches blanches. Des pages vierges, blanches qui font contrepoids au mur sombre dans la vidéo d’Halloubi. Les pages sont vides, de sorte que vous pouvez y (ré)écrire votre propre histoire et vie. Ce sont des passeports vierges, des sauf-conduits pleins d’espoir pour un avenir meilleur.