'The Urgent Dance' - Marina Abramović & Jan Hoet
1996
3 min 48 sec
S.M.A.K. archief
S.M.A.K. archives
S.M.A.K. archive
NL - De Servische Marina Abramović (°1946, Belgrado) is een van de beroemdste en invloedrijkste performancekunstenaars vanaf de jaren zeventig tot nu. Abramović staat bekend om haar grensverleggende en confronterende performances waarbij ze haar eigen lichaam als primair expressiemiddel gebruikt. Voor deze performances werkte de kunstenares vaak samen met haar toenmalige partner, de Duitse kunstenaar Ulay (1943-2020). Hun samenwerking resulteerde in enkele iconische werken, zoals Imponderabilia (1977), waarbij Abramović en Ulay naakt in een smalle deuropening tegenover elkaar staan, waardoor het publiek gedwongen werd tussen hen door te gaan. Deze intense exploraties van fysieke en emotionele grenzen, waarbij het publiek actief betrokken is, zijn kenmerkend voor hun gezamenlijke performatieve praktijk.
The Urgent Dance is een fragment uit de videoregistratie van een performance die Abramović in 1996 opvoerde, samen met voormalig museumdirecteur Jan Hoet. Dit tijdens haar solotentoonstelling in het Museum van Hedendaagse Kunst, Gent, de voorloper van het S.M.A.K.. Op de klanken van traditionele tangomuziek wagen de kunstenares en Hoet zich niet aan een dans, maar beelden in plaats daarvan eerder tableaux vivants uit waarbij ze – omgeven door een goudkleurige lijst – ietwat dramatische poses aannemen. Na deze prelude toont Abramović wat ze werkelijk in haar mars heeft wanneer ze samen met een professionele danser de vloer betreedt om een zwoele tango te dansen.
FR -
ENG - Serbian artist Marina Abramović (b. 1946, Belgrade) rose to prominence in the 1970s and is now one of the most famous and influential performance artists working today. Abramović is known for her groundbreaking and confrontational performances in which she uses her body as a primary means of expression. For these performances, the artist often collaborated with her then partner, German artist Ulay (1943-2020). Their collaboration resulted in a number of iconic works, such as Imponderabilia (1977), in which a naked Abramović and Ulay faced each other in a narrow doorway, forcing the audience to pass between them. These intense explorations of physical and emotional boundaries, actively involving the audience, are characteristic of their joint performative practice.
The Urgent Dance is an excerpt from the video recording of a performance that Abramović made in 1996, together with the museum’s former director, Jan Hoet. The occasion was her solo exhibition at the Museum of Contemporary Art, Ghent, the forerunner of S.M.A.K.. To the sounds of traditional tango music, the artist and Hoet did not venture into a dance, but struck a series of somewhat dramatic poses – surrounded by a golden frame – in the manner of tableaux vivants. After this prelude, Abramović took to the floor with a professional dancer to perform a sultry tango, thereby revealing her full powers.
'Adriaen Brouwer anno 2018' - Guillaume Bijl
2018
12 min 53 sec
NL - Guillaume Bijl (°1946, Antwerpen) is een van de belangrijkste Belgische beeldhouwers en installatiekunstenaars van de jaren 1980 tot nu. Zijn dikwijls monumentale, bijna hyperrealistische installatieomgevingen zijn quasi letterlijke kopieën van typische, westerse consumptieruimtes zoals een reisbureau, een matrassenwinkel of een supermarkt. Guillaume Bijl werd hiermee een Europese adept van de ‘Appropriation Art’. Deze Amerikaanse kunststroming die begin jaren 1980 opkwam reproduceerde bijna letterlijk bestaande beelden uit het dagelijkse leven. Het doel was de ‘authentieke’ codes van de westerse consumptiemaatschappij als beeldclichés van zichzelf te ontmaskeren.
Het werk Adriaen Brouwer anno 2018, een van de weinige films die Bijl maakte, speelt inhoudelijk met dezelfde ontmaskeringsstrategie. In de video linkt de kunstenaar op een burlesk-humoristische manier de 17de-eeuwse Vlaamse schilder Adriaen Brouwer – vooral bekend door zijn dolle caféscenes – met het grootschalige Vlaamse wielerevent ‘De Ronde van Vlaanderen’. Het werk toont ons acht amateurwielrenners – waarvan er zeven gespeeld worden door beeldend kunstenaars en één door een bekende wielerkampioen – die na een beklimming iets gaan drinken in een plaatselijk café. Dit loopt langzaam maar zeker volkomen uit de hand en eindigt– volledig naar analogie met Adriaen Brouwer – in een bacchanaal kroegtafereel. In Adriaen Brouwer anno 2018 etaleert Guillaume Bijl een aantal inhoudelijke sleutelaspecten uit zijn oeuvre; het subtiel transformeren van de typisch westerse consumptie-infrastructuur, de fictionalisering van de kunstgeschiedenis en een sardonische kijk op de consumptiemaatschappij als cliché van zichzelf.
FR - Guillaume Bijl (°1946, Anvers) est un des grands sculpteurs belges des années 1980 à nos jours, également spécialiste de l’installation. Ses environnements d’installation souvent monumentaux, hyperréalistes, sont des copies presque littérales de lieux de consommation occidentaux typiques tels qu’une agence de voyage, un magasin de matelas ou un supermarché. Bijl est devenu un adepte européen de l’« Appropriation Art », ce courant artistique américain apparu au début des années 1980 qui reproduisait presque littéralement des images existantes du quotidien. L’objectif était de démasquer les codes « authentiques » de la société de consommation occidentale, véritable caricature d’elle-même.
Adriaen Brouwer anno 2018, un des rares films que Bijl a réalisés, recourt à cette même stratégie de démasquage. Dans la vidéo, l’artiste fait de façon burlesque le lien entre le peintre flamand du xviie siècle Adriaen Brouwer – surtout connu pour ses scènes truculentes se déroulant dans des tavernes – et l’évènement cycliste de grande envergure qu’est le « Tour des Flandres ». L’œuvre met en scène huit coureurs cyclistes amateurs – dont sept sont joués par des artistes plastiques et un par un célèbre champion cycliste – qui, après une solide grimpette, vont boire un verre dans un café du coin. Lentement mais sûrement, la situation dérape pour se terminer – tout à fait dans l’esprit des scènes de genre d’Adriaen Brouwer – en véritable orgie. Dans Adriaen Brouwer anno 2018, Guillaume Bijl expose plusieurs thèmes clés de son art : la transformation subtile de l’infrastructure de consommation typiquement occidentale, la fictionnalisation de l’histoire de l’art et le regard sardonique qu’il jette sur la société de consommation, véritable caricature d’elle-même.
ENG - Guillaume Bijl (b. 1946, Antwerp) is one of Belgium’s most important sculptors and installation artists. He rose to prominence in the 1980s and remains influential to this day. His often monumental, almost hyper-realistic installation environments are quasi-literal copies of typical, Western consumer spaces such as travel agencies, mattress shops or supermarkets. Guillaume Bijl can thus be seen as a European adept of ‘Appropriation Art’. This American art movement, which emerged in the early 1980s, was centred on literal reproductions of existing images from everyday life. The aim was to expose the ‘authentic’ codes of Western consumer society as visual clichés of themselves.
The work Adriaen Brouwer anno 2018, a rare film by Bijl, plays with the same unmasking strategy in terms of subject. In this almost burlesque video, the artist links the 17th-century Flemish painter Adriaen Brouwer – best known for his boisterous tavern scenes – with the huge Flemish cycling event ‘The Tour of Flanders’. The work shows eight amateur cyclists – seven of whom are played by visual artists and one by a well-known cycling champion – enjoying a drink in a local café after an ascent. Slowly but surely, the scene degenerates – exactly as it would in an Adriaen Brouwer painting – into a bacchanalian drinking session. In Adriaen Brouwer anno 2018, Guillaume Bijl weaves together several of the key themes in his oeuvre: the subtle transformation of the typically Western consumer infrastructure, the fictionalisation of art history, and a sardonic view of consumer society as a cliché of itself.
'Rocky Tiger' - Jacques Charlier met/avec/with Claude Delfosse
1971
3 min 48 sec
NL - Jacques Charlier (°1939, Luik) staat bekend om zijn kritische en humoristische benadering, waarmee hij conventies binnen de kunstwereld probeert te ondermijnen. Zijn artistieke praktijk is buitengewoon veelzijdig en omvat o.a. schilderijen, collages, cartoons, installaties, performances, songs, foto’s en video’s. Naast kunstenaar was Charlier tussen 1955 en 1977 technisch tekenaar voor de STP, de technische dienst van de provincie Luik. Op deze afdeling werkte ook Claude Delfosse, met wie Charlier in 1971 de film Rocky Tiger maakte. Rocky Tiger was het alias waaronder Delfosse in zijn jongere jaren, voor zijn loopbaan bij de STP, zanger en gitarist was in verschillende bands. Op uitnodiging van Charlier kroop Delfosse nog eens in de huid van zijn voormalige alter ego om, vergezeld door muzikanten, een versie te brengen van ‘Blue Suede Shoes’, een rock-’n-roll klassieker, geschreven door Carl Perkins, in 1956 wereldberoemd gemaakt door Elvis Presleys cover. De opname laat zien hoe de getalenteerde Delfosse, door omstandigheden, nooit de kans kreeg om professioneel muzikant te worden en zijn droom te vervullen. Rocky tiger is een ontwapenende getuigenis die op lichte toon het kwetsbare statuut van de kunstenaar in de samenleving belicht. Voor velen blijft een professionele kunstcarrière een aspiratie; in de praktijk gaat het vaak om een combinatie van het kunstenaarschap met een andere baan.
FR - Jacques Charlier (°1939, Liège) est connu pour l’approche critique et humoristique avec laquelle il tente de saper les conventions dans le monde de l’art. Sa pratique artistique protéiforme inclut entre autres la réalisation de tableaux, collages, dessins humoristiques, installations, performances, chansons, photos et vidéos. Non content d’être artiste, Charlier a aussi été de 1955 à 1977 dessinateur technique pour le STP, le service technique de la province de Liège. Dans ce département, il avait pour collègue Claude Delfosse, avec qui Charlier a réalisé en 1971 le film Rocky Tiger. Rocky Tiger était l’alias sous lequel Delfosse avait été chanteur et guitariste de plusieurs groupes dans ses jeunes années, avant sa carrière au STP. À l’invitation de Charlier, Delfosse s’est glissé une fois encore dans la peau de son ancien alter ego pour chanter, accompagné de musiciens, une version de « Blue Suede Shoes », un classique du rock-’n-roll, écrit par Carl Perkins et rendu célèbre dans le monde entier par la reprise d’Elvis Presley en 1956. Le film montre comment les circonstances ont fait que le talentueux Delfosse n’a jamais eu l’occasion de devenir musicien professionnel et d’accomplir son rêve. Rocky Tiger est un témoignage désarmant qui éclaire sur un ton léger la fragilité du statut d’artiste dans la société. Pour beaucoup, une carrière artistique professionnelle demeure une aspiration ; dans la pratique, le métier d’artiste est souvent combiné avec un autre boulot.
ENG - Jacques Charlier (b. 1939, Liège) is known for his critical and humorous practice, through which he endeavours to subvert art world conventions. His oeuvre is extremely diverse and includes paintings, collages, cartoons, installations, performances, songs, photographs and videos. From 1955 to 1977, Charlier combined his artistic work with his job as a technical draughtsman for the STP, the Province of Liège’s technical office. Charlier made the film Rocky Tiger (1971) with his colleague, Claude Delfosse. As a youth, and prior to his career at the STP, Delfosse had played the guitar and sang in various bands. His pseudonym was ‘Rocky Tiger’. At Charlier’s invitation, and accompanied by musicians, Delfosse stepped back into his old alter-ego’s shoes to perform a version of Carl Perkins’ rock ‘n’ roll classic, ‘Blue Suede Shoes’. A song that became world famous in 1956 when it was covered by Elvis Presley. The recording reveals how circumstances prevented the talented Delfosse from becoming a professional musician and fulfilling his dream. Rocky Tiger is a disarming testimony that highlights, with the lightest possible touch, the vulnerable status of the artist in society. For many, a professional art career remains an aspiration; in practice, it often involves combining creative work with another job.
Letters to Chantri #1: The lady at the door/
The gift that keeps on giving (feat. boychild) - Korakrit Arunanondchai
2014
17 min
NL - Korakrit Arunanondchai (°1986, Bangkok, Thailand) is een jonge Thaise kunstenaar, van wie het werk het zeer brede spectrum tussen performance, muziek, video, schilderkunst en installatie bestrijkt. Tijdens zijn studies schilderkunst werd hij sterk beïnvloed door de bekende Thaise kunstenaar Rirkrit Tiravanija, in de jaren 1990 een van de voortrekkers van de relationele kunst, een kunststroming die tot doel had de toeschouwer maximaal te laten deelnemen aan het kunstwerk. Tiravanija overtuigde Arunanondchai om zijn schilderijen meer te combineren met performance-, video- en installatiekunst. Sindsdien verwierf Arunanondchai snel faam met grootschalige performance- en videoprojecten – bijna altijd in samenwerking met andere kunstenaars, in het geval van dit werk de performancekunstenaar boychild – waarin hij aspecten uit de kunstgeschiedenis en sociaal-maatschappelijke gebeurtenissen in zijn thuisland Thailand met elkaar vermengde.
De hier getoonde video is onderdeel van de grootschalige installatie Letters to Chantri #1: The lady at the door/The gift that keeps on giving (feat. boychild) uit de collectie van het S.M.A.K.. Het werk toont ons Arunanondchai die als kunstenaar-schilder in de knoop ligt met zichzelf en zijn kunstenaarschap. Op een bepaald ogenblik kantelt de film wanneer hij geconfronteerd wordt met een sektarische beweging die hem zuivering en verlossing biedt. Wat volgt is Arunanondchais langzaam opbouwend louteringsritueel dat eindigt in een extatische gender-persoonswisseling. De video vormt niet enkel een kritische reflectie op kunst en het kunstenaarschap, maar ook op de hedendaagse Thaise consumptiecultuur, waarin religie dikwijls handelswaar wordt die mensen, oprecht op zoek naar rituele catharsis, een rad voor de ogen draait.
FR - Korakrit Arunanondchai (°1986, Bangkok, Thaïlande) est un jeune artiste thaïlandais dont l’œuvre couvre un très large spectre allant de la performance à la peinture et à l’installation en passant par la musique et la vidéo. Pendant ses études de peinture, il a été fortement influencé par le célèbre artiste thaïlandais Rirkrit Tiravanija, qui fut dans les années 1990 un des pionniers de l’art relationnel, un courant artistique qui avait pour objectif de faire participer le plus possible le spectateur à l’œuvre d’art. Tiravanija a convaincu Arunanondchai de combiner davantage sa peinture avec des performances, des vidéos et des installations. Arunanondchai s’est rapidement fait connaître depuis lors par ses projets de performance et de vidéo à grande échelle – presque toujours en collaboration avec d’autres artistes, dans ce cas-ci le performeur boychild – dans lesquels il entremêle divers aspects de l’histoire de l’art et des évènements sociaux survenus dans son pays d’origine, la Thaïlande.
La vidéo présentée ici fait partie de l’installation monumentale Letters to Chantri #1: The lady at the door/The gift that keeps on giving (feat. boychild) de la collection du S.M.A.K.. L’œuvre nous montre Arunanondchai, artiste-peintre aux prises avec lui-même et avec son art. Le film bascule à un moment donné, lorsqu’il est confronté à un mouvement sectaire qui lui offre purification et délivrance. S’ensuit le rituel de purification d’Arunanondchai, qui progresse lentement pour se terminer par un changement extatique d’identité de genre. La vidéo n’est pas seulement une réflexion critique sur l’art et le métier d’artiste, mais aussi sur la culture consumériste thaïlandaise d’aujourd’hui, où la religion devient souvent une marchandise qui jette de la poudre aux yeux des gens qui sont sincèrement à la recherche d’une catharsis rituelle.
ENG - Korakrit Arunanondchai (b. 1986, Bangkok, Thailand) is a young Thai artist whose work spans a broad spectrum of media and disciplines, including performance, music, video, painting and installation. While studying painting, he was deeply influenced by the renowned Thai artist, Rirkrit Tiravanija, who was one of the pioneers of relational art in the 1990s, a movement that aimed to maximise the viewer's participation in the artwork. Tiravanija convinced Arunanondchai to combine his paintings more with performance, video and installation art. The large-scale performance and video projects that resulted catapulted Arunanondchai to fame. He typically collaborates with other artists. This work, for example, in which he mixes aspects of art history with social events in his homeland of Thailand, features the performance artist, boychild.
The video shown here belongs to the large-scale installation Letters to Chantri #1: The lady at the door/The gift that keeps on giving (feat. boychild) from the S.M.A.K. collection. Arunanondchai portrays himself as an artist-painter who is entangled with both his identity and his artistry. At one point, when he is confronted by a sectarian movement that offers him purification and redemption, the film tilts. What follows is a purification ritual for Arunanondchai, which gradually builds before culminating in an ecstatic gender-person change. The video not only serves as a critical reflection on art and artistry, but also on contemporary Thai consumer culture, in which religion often becomes a commodity that tricks people who genuinely seek ritual catharsis.
'Amphibious (Login - Logout)' / AP I/II - Allora & Calzadilla
2005
6 min 17 sec
Collectie S.M.A.K.
NL - Jennifer Allora (Philadelphia, Verenigde Staten, 1974) en Guillermo Calzadilla (Havana, Cuba, 1971) vormen sinds 1995 een kunstenaarsduo. Het koppel woont en werkt in San Juan, Costa Rica, en is actief in verschillende media: van sculptuur, fotografie en performance tot geluids- en videokunst. Allora & Calzadilla werd bekend door hun artistiek en politiek engagement op Vieques. Tussen 1941 en 2003 gebruikte de NAVO dit Puerto Ricaanse eiland als marinebasis, ze testten er bomexplosies en sloegen er militair materiaal op. Het duo was in 2004 betrokken bij de erkenning van dit eiland als natuurreservaat, na een periode waarin de lokale bevolking naar een klein deel van het eiland verdrongen werd. Hun uitgesproken politiek- en sociaal kritisch bewustzijn schemert ook door in hun werk.
Het videowerk Amphibious (Login-Logout) (2005) speelt zich af in de Parelrivierdelta in China. Het toont een groep schildpadden die drijven op een stuk hout, afgewisseld met beelden van de haven langs de rivier. De kenmerkende sloomheid van enerzijds de schildpad als dier, en anderzijds het langzame drijven van de dieren op het stuk hout, staat in sterk contrast met het industriële en kapitalistische karakter van het Chinese havengebied. De schildpadden fungeren als de antropomorfe getuigen van de ecologische verwoesting van het natuurlijk en menselijk landschap van de Parelrivierdelta. De kunstenaars stellen hier het contrast tussen het ‘natuurlijke’ leven en de geglobaliseerde industriële ontwikkelingen aan de kaak. Deze video is representatief voor hun terugkerend maatschappelijk engagement.
FR - Jennifer Allora (Philadelphie, USA, 1974) et Guillermo Calzadilla (La Havane, Cuba, 1971) forment un duo d’artistes depuis 1995. Le couple vit et travaille à San Juan, au Costa Rica, et est actif dans différents médiums : sculpture, photographie et performance, mais aussi art audio et vidéo. C’est leur engagement artistique et politique à Vieques qui les a fait connaître. De 1941 à 2003, l’OTAN a utilisé cette île portoricaine comme base navale pour faire des essais d’explosions de bombes et pour stocker du matériel militaire. En 2004, le duo a contribué à faire reconnaître cette île comme réserve naturelle, après une période où la population locale avait été confinée sur une petite portion de l’île. Leur esprit profondément critique vis-à-vis de la situation politique et sociale transparaît dans leur œuvre.
La vidéo Amphibious (Login-Logout) (2005) se déroule dans le delta dans la rivière des Perles en Chine. Elle montre un groupe de tortues qui dérivent sur un morceau de bois, en alternance avec des images du port le long de la rivière. L’indolence caractéristique de l’animal qu’est la tortue, d’une part, et le lent déplacement des tortues sur le morceau de bois, d’autre part, contrastent violemment avec le caractère industriel et capitaliste de la zone portuaire chinoise. Les tortues sont comme les témoins anthropomorphes de la destruction écologique du paysage naturel et humain du delta de la rivière des Perles. Les artistes dénoncent ici le contraste entre la vie « naturelle » et l’évolution de l’industrie mondialisée. Cette vidéo est représentative de l’engagement sociétal récurrent des deux artistes.
ENG - Jennifer Allora (b. 1974, Philadelphia) and Guillermo Calzadilla (b. 1971, Havana) live and work in San Juan, Costa Rica, and began their artistic collaboration in 1995. They are active across a wide range of media, including sculpture, photography, performance, and sound and video art. Allora & Calzadilla rose to prominence with their artistic and political work about the island of Vieques. This Puerto Rican territory was a NATO naval base from 1941 to 2003 and used as a bomb test site and munitions depot. The local population was displaced to a small section of the island. Vieques was eventually recognised as a nature reserve in 2004, thanks in no small part to the artist’s activism. Their political and critical consciousness, and social engagement, is manifest in their work.
Amphibious (Login-Logout) (2005) was filmed in China’s Pearl River Delta. The film shows a group of turtles floating on a piece of wood, interspersed with images of the nearby harbour. The turtles’ characteristic lethargy and their slow journey on the driftwood are in stark contrast to the industrial and capitalist character of China’s port area. The turtles are the anthropomorphic witnesses to the ecological destruction of the natural and human landscape around the Pearl River Delta. In this work, the artists denounce the gulf between ‘natural’ life and globalised industrial developments. The video is typical of their unwavering social commitment.
'L’Étranger' - Mekhitar Garabedian
2005
ed. 1/3, 2005
4 min 5 sec
NL - Mekhitar Garabedian (Aleppo, Syrië, 1977) is een Belgisch-Syrische kunstenaar met Armeense roots. Garabedian gebruikt verschillende media zoals tekenen, video, fotografie en installaties. In zijn werk verwijst hij – vanuit het perspectief van de diaspora – naar de taal, cultuur en geschiedenis van Armenië, het land dat zijn grootouders in 1915 ontvluchtten om aan de genocide te ontkomen. Bovendien is zijn werk doordrongen van verwijzingen naar literatuur, filosofie, muziek en beeldende kunst.
In het korte videowerk L’Étranger reflecteert Garabedian over de positie van het individu en de evolutie van diens identiteit in een samenleving gevormd door migraties. De titel van het werk verwijst naar het gelijknamige prozagedicht van de Franse dichter en criticus Charles Baudelaire, hierin beschrijft hij het gevoel van vervreemding en isolement dat vaak wordt ervaren in de moderne stedelijke omgeving. De video toont een man in een winters stadspark die de hele video lang blijft staan en rond zich kijkt, terwijl iemand buiten beeld hem vragen stelt uit het gedicht van Baudelaire. In deze video mijmert Garabedian over hoe elke migrant zijn herinneringen, identiteit en geschiedenis met zich meedraagt, verscheurd tussen het verlangen om vast te houden aan het verleden en het verloren thuisland, en de noodzaak om een nieuw leven op te bouwen in het nieuwe land. De man in de video is de acteur Jos Verbist, terwijl de stem van de interviewer wordt vertolkt door de kunstenaar Ben Benaouisse. Zijn toenmalige vriendin Céline Butaye deed de cinematografie van dit werk.
FR - Mekhitar Garabedian (Alep, Syrie, 1977) est un artiste belgo-syrien d’origine arménienne. Garabedian recourt à différents médiums tels que le dessin, la vidéo, la photographie et les installations. Dans son œuvre, il fait allusion – dans la perspective de la diaspora – à la langue, la culture et l’histoire de l’Arménie, le pays que ses grands-parents ont fui en 1915 pour échapper au génocide. Son art regorge en outre de références à la littérature, à la philosophie, à la musique et aux arts plastiques.
Garabedian a réalisé L’Étranger avec sa compagne de l’époque, l’artiste Céline Butaye. La courte vidéo est une réflexion sur la position de l’individu et l’évolution de son identité dans une société qui s’est construite à travers les migrations. Le titre de l’œuvre renvoie au poème en prose éponyme du poète et critique français Charles Baudelaire, dans lequel il décrit le sentiment d’aliénation et d’isolement qui est souvent ressenti dans l’environnement urbain moderne. La vidéo montre un homme dans un parc citadin en hiver. Pendant toute la durée du film, il reste debout à regarder autour de lui, tandis que, hors champ, quelqu’un lui pose les questions du poème de Baudelaire. Dans cette vidéo, Garabedian s’interroge sur la façon dont chaque immigré porte en lui ses souvenirs, son identité et son histoire, déchiré qu’il est entre le désir de s’accrocher au passé et au pays d’origine perdu et la nécessité de se construire une nouvelle vie dans le nouveau pays. L’homme dans la vidéo est l’acteur Jos Verbist, tandis que la voix de l’intervieweur est celle de l’artiste Ben Benaouisse.
ENG - Mekhitar Garabedian (b. 1977, Aleppo) is a Belgian-Syrian artist with Armenian roots. Garabedian works across different media, including drawing, video, photography and installations. In his work, he refers – from the perspective of the diaspora – to the language, culture and history of Armenia, the country his grandparents fled in 1915 to escape the genocide. Moreover, his work is permeated with references to literature, philosophy, music and art.
In the short video work L’Étranger, Garabedian reflects on the position of the individual and the evolution of their identity in a society shaped by migrations. The work’s title refers to the prose poem of the same name by the French poet and critic Charles Baudelaire, in which he describes the feelings of alienation and isolation that are inextricably linked to the modern urban environment. L’Étranger shows a man standing in a bleak city park, looking around at his surroundings. Off-screen, someone poses the questions from Baudelaire’s poem. In this video, Garabedian reflects on how every migrant carries their memories, identity and history with them, torn between the desire to cling to the past and the lost homeland, and the need to build a new life in a new country. The man in the video is actor Jos Verbist, while the interviewer is played by the artist Ben Benaouisse. Garabedian’s former partner, Céline Butaye, was the cinematographer for the work.
'For Children' - IngridMwangiRobertHutter
2006
10 min 36 sec
NL - Ingrid Mwangi (°1975, Nairobi) en Robert Hutter (°1964, Ludwigshafen/Rhein) leven en werken samen als een collectief. Ze bestaan onder de noemer IngridMwangiRobertHutter, of verkort Mwangi Hutter. De kunstenaars leerden elkaar kennen in 1998 en werken sinds 2005 samen als artistieke entiteit. Ze benadrukken hierbij dat ze niet zozeer een collectief zijn, maar eerder een gedeelde artistieke persoonlijkheid. IngridMwangiRobertHutter maakt onder meer performances en video’s waarin ze reflecteren op de intersecties tussen identiteit, cultuur en maatschappelijke grenzen.
In de video For Children dienen de lichamen van beide kunstenaars als canvas. Een inktloze tattoomachine wordt gebruikt om woorden te graveren in de witte huid van Robert Hutter, en in de donkere huid van Ingrid Mwangi. Verschillende video’s van het duo draaien om pijn en geweld. In deze video suggereert de gefragmenteerde tekst op de huid dat menselijk geweld tegen elkaar leidt tot isolatie en verlies voor iedereen.
FR - Ingrid Mwangi (Nairobi, Kenya, 1975) et Robert Hutter (Ludwigshafen/Rhein, Allemagne, 1964) vivent et travaillent ensemble en tant que collectif sous le nom d’IngridMwangiRobertHutter, en abrégé Mwangi Hutter. Les artistes se sont rencontrés en 1998 et travaillent ensemble en tant qu’entité artistique depuis 2005. Ils soulignent par-là qu’ils ne sont pas tant un collectif qu’une personnalité artistique partagée. IngridMwangiRobertHutter réalise notamment des performances et des vidéos dans lesquelles les deux artistes développent une réflexion sur les intersections entre identité, culture et frontières sociales.
Dans la vidéo For Children, les corps des deux artistes servent de support à l’œuvre. Une machine à tatouer sans encre permet de graver des mots dans la peau blanche de Robert Hutter et dans la peau noire d’Ingrid Mwangi. Plusieurs vidéos du duo tournent autour de la douleur et de la violence. Dans cette vidéo-ci, le texte fragmentaire tatoué sur la peau suggère que la violence commise par des êtres humains contre d’autres êtres humains conduit à l’isolement et à la perte pour tout le monde.
ENG - Ingrid Mwangi (b. 1975, Nairobi) and Robert Hutter (b. 1964, Ludwigshafen/Rhein) live and work together as a collective. They operate under the name IngridMwangiRobertHutter, or Mwangi Hutter for short. The artists met in 1998 and have been collaborating in this form since 2005. In their practice, they emphasise that they are not so much a collective as a shared artistic personality. IngridMwangiRobertHutter’s work includes performances and videos in which they reflect on the intersections between identity, culture and social boundaries.
In the video For Children, the bodies of the two artists serve as their canvases. An inkless tattoo machine is used to puncture words into the white skin of Robert Hutter, and into the dark skin of Ingrid Mwangi. Several of their videos address the issues of pain and violence. In this particular work, the fragmented text on the skin suggests that inter-human violence leads to isolation and loss for all.
