The indefinite continued progress of existence and events (that occur in apparently irreversible succession)

NL – Voor dit project vroeg Vačkář een oude vrouwelijke gedetineerde uit zijn thuisland om twee weken lang het stof uit haar gevangeniscel te verzamelen. Dat stof plaatste de kunstenaar op een hagelwit blad dat hij vervolgens van de buitenlucht afschermde door middel van een plexibox. Vačkář vergelijkt het werk met een reliekschrijn. Op een witte museummuur werkt de box als een verstilde, haast banale getuigenis van de extreme traagheid waarmee de tijd in afzondering voortschrijdt. Aan de hand van dit werk beklemtoont de kunstenaar dat gevangenissen mensen niet alleen ruimtelijk scheiden maar ook op het niveau van de tijd isoleren. “De tijd verloopt anders in de gevangenis,” merkt Vačkář op. “Het is een verschil dat door de mens zelf is gecreëerd: er is een tijd die voor gevangenen geldt en een tijd voor iedereen die volledig vrij is om te komen en te gaan.”

ENG – For this project, Vačkář asked an old female convict from his home country to collect the dust in her prison cell for two weeks. He then put this dust on a large, snow-white sheet of paper which he then closed off from the outside air with a Perspex box. Vačkář compares this work with a reliquary. On a white museum wall, the box acts as still, almost banal evidence of the extreme slowness with which time passes when you are kept in isolation. In this work the artist emphasises that prisons not only separate people spatially, but also isolate them in terms of time. “Time passes differently in prison,” he comments. “It is a difference that man himself has created: there is a time that applies to prisoners and a time for everyone who is entirely free to come and go.”

FR - Pour ce projet, Vačkář a demandé à une détenue âgée de son pays d’origine de rassembler pendant deux semaines la poussière dans sa cellule de prison. L’artiste a placé cette poussière sur une grande feuille d’un blanc éclatant qu’il a protégé par la suite de l’air ambiant à l’aide d’une boîte en plexiglas. Vačkář compare l’œuvre à un reliquaire. Sur un mur blanc de musée, la boîte fonctionne comme un témoin silencieux, presque banal, de la lenteur extrême avec lequel le temps avance en isolement. À l’aide de cette œuvre, l’artiste souligne que les prisons ne séparent pas seulement les personnes au niveau spatial, mais les isolent aussi au niveau du temps. “Le temps s’écoule différemment en prison”, indique Vačkář. “C’est une différence créée par l’homme: il y a un temps qui vaut pour les détenus et un temps pour tous ceux qui sont libres d’aller et venir à leur guise.”