Alicia Framis' werk kan beschouwd worden als onconventionele therapeutische socialplastik, die zich bij voorkeur in de ruimte tussen het private domein en de urbane eenzaamheid begeeft. Centraal in Framis’ sociale kunstpraktijk staat de campagne ter herwaardering van de private ruimte, waarin het veel belaagde individu van vandaag even op verhaal kan komen. Loneliness in the city was niet toevallig de titel van het kunstproject dat haar faam als een van de initiators van het \"sociaal-realistisch reveil\" in de hedendaagse kunst vestigde. Haar werk legt structuren bloot die werkzaam zijn in onze samenleving en zet aan tot reflectie hierover. Tegelijk maakt ze in haar werk plaats voor fragiliteit, een aspect van het leven dat volgens Framis genegeerd wordt in onze samenleving.
Framis reflecteert over de functie van monumenten en over welke hedendaagse structuren deze functies overgenomen hebben. Monumenten waren plaatsen waar de vergankelijkheid van het leven in herinnering werd gebracht. Bovendien vertolkten ze de principes van een samenleving en waren ze cruciaal om die samenleving een identiteit te geven, om de leden ervan een gevoel van belonging te geven. In onze hedendaagse maatschappij worden minder en minder herdenkingsmonumenten gebouwd. In plaats daarvan is het de reclame die mensen een identificatie-model voorschotelt. Reclame biedt ons droombeelden van wie of wat we zouden kunnen zijn. Alle fantasieën zijn geconditioneerd, we identificeren ons met die beelden maar transcenderen ze niet. De basis van de boodschap is ‘vergeet je fragiliteit en laat je meevoeren...’. Reclame dicteert ons heel doordacht hoe te leven. De macht van de reclame bestaat erin dat zij zowel het collectief als het individueel bewustzijn vormen en conditioneren en dat ze het erkennen van vergankelijkheid inruilt voor de mythe van de eeuwige jeugd. Enerzijds heeft de reclame het publieke domein ingenomen en heeft het dus de plaatsen waar eens vergankelijkheid centraal stond, verdrongen. Anderzijds dringen deze reclamebeelden ook de privésfeer binnen via mini-billboards (magazines ed.) en construeren ze op die manier privé-mythes. Langzaamaan verdwijnen monumenten uit de publieke ruimte en maken ze plaats voor de reclame. Dit proces wordt in de hand gewerkt door de politieke overheden. Als mensen beziggehouden worden met het leven van een geprefabriceerde en gemanipuleerde droom, vormen ze geen bedreiging voor een overheid.
