ed. 4/5
2005
16 mm film (zwart-wit, stil)
3 min
2006 aankoop
NL – Deze onheilspellende zwart-witfilm toont een man zonder hoofd die zich woest in gebarentaal uit. De titel verwijst naar een speech van Charlie Chaplin in de film ‘The Great Dictator’ (1940). Wolfson vertaalde de toespraak naar de stille taal van handgebaren. Dit brengt Chaplin terug naar zijn oorspronkelijke communicatiekanaal: de stomme film. Voor het personage tegen de steriele witte achtergrond liet Wolfson zich inspireren door de kortfilm ‘The Perfect Human’ (1967) van de Deense kunstenaar Jørgen Leths, over de onmogelijkheid van perfectie bij de mens. Door deze twee uitersten samen te brengen, plaatst Wolfson het idealisme van Chaplin naast een nihilistisch onderzoek en geeft hij zowel het zinloze van menselijke handelingen weer, als de vertwijfeling in tijden van politieke onderdrukking.
ENG – This ominous black-and-white film shows a man without a head fiercely expressing himself in sign language. The title refers to a speech by Charlie Chaplin in the film 'The Great Dictator' (1940). Wolfson transposed the speech into the silent dialogue of sign language. This brings Chaplin back to his original communication channel: the silent film. In situating the character against a sterile white background, Wolfson was inspired by the short film 'The Perfect Human' (1967) by the Danish artist Jørgen Leths, about the impossibility of perfection in humans. By bringing these two extremes together, Wolfson positions Chaplin's idealism alongside nihilistic examination thereby reflecting the juxtaposition of the senselessness of human actions and despair in times of political oppression.
FR - Ce film lugubre en noir et blanc montre un homme sans tête qui s’exprime avec fureur en langage des signes. Le titre fait référence à un discours de Charlie Chaplin dans le film ‘Le Grand Dictateur’ (1940). Wolfson transposa le discours en langage silencieux des mains. Ce qui ramène Chaplin à son moyen de communication initial: le film muet. Pour le personnage placé sur un arrière-fond stérile blanc, Wolfson s’est inspiré du court métrage ‘The Perfect Human’ (1967) de l’artiste danois Jørgen Leth qui traite de l’impossibilité pour l’homme d’atteindre la perfection. En réunissant ces deux extrêmes, Wolfson compare l’idéalisme de Chaplin à une étude nihiliste et il reproduit aussi bien l’aspect absurde des actes humains que le désespoir en des temps d’oppression politique.
