Scarification, Self Skin’s Architecture

NL – Een van de blikvangers in Kader Attia’s installatie ‘Scarification, Self Skin’s Architecture’ is een anoniem, middelgroot beeld van de Mahafaly, een stam die in het uiterste zuiden van Madagaskar leeft. De menselijke sculptuur trekt meteen de aandacht. Niet in het minst door de expressieve verticale spleten in het hout. Op de geïmproviseerde tafel bij het beeld verzamelde de kunstenaar documentatie: o.a. oude foto’s van Afrikaanse vrouwen met decoratieve littekens; drukplaten van illustraties in ‘Le petit journal’, een populaire Franse krant uit de 19e eeuw; en handgesneden houtblokken uit Kashmir en Bombay die dienen om patronen op textiel over te brengen. Attia’s ‘Scarification, Self Skin’s Architecture’ is een artistiek onderzoek naar culturele gebruiken in het Westen, Afrika en Azië. Met begrippen als ‘wonde’ en ‘trauma’ als leidraad toont deze installatie hoe de beeldvorming rond het lichaam invloed uitoefent bij sociale processen zoals maatschappelijke integratie. Maar de Frans-Algerijnse Attia stelt zich een hoger doel: meer dan verschillen te willen benadrukken, wil hij met zijn installatie gestalte geven aan een nieuwe verbeelding van de mens. Het is voor de kunstenaar essentieel om een dynamisch denkmodel te ontwikkelen dat het mogelijk moet maken om de interculturele dialoog aan te gaan zonder hiërarchie of discriminatie.

ENG – One of the eye-catchers in Kader Attia’s installation ‘Scarification, Self Skin’s Architecture’ is an anonymous, medium-sized figure originating from the Mahafaly, a tribe that lives in the far south of Madagascar. This human sculpture immediately attracts the attention. Not least because of the expressive vertical cracks in the wood. The improvised table next to the sculpture contains documentation the artist has collected: among other things old photos of African women with decorative scars; printing plates for illustrations in ‘Le petit journal’, a popular 19th-century French newspaper; and hand-carved wooden blocks from Kashmir and Bombay used to make patterns on textiles. Attia’s ‘Scarification, Self Skin’s Architecture’ is an artistic study of cultural customs in the West, Africa and Asia. Taking such notions as ‘wound’ and ‘trauma’ as its guide, this installation shows how the image of the body exerts influence in such societal processes as social integration. But the French-Algerian Attia sets himself a higher goal: rather than wanting only to emphasise differences, in this installation he wants to give shape to a new representation of man. He considers it essential to develop a dynamic conceptual model that would make it possible to enter into intercultural dialogue without hierarchy or discrimination.

FR - Un des éléments qui attirent le regard dans l’installation ‘Scarification, Self Skin’s Architecture’ de Kader Attia est une statue anonyme de taille moyenne des Mahafaly, une tribu qui vit dans l’extrême sud de Madagascar. Cette sculpture humaine attire tout de suite l’attention. En particulier par les fissures verticales expressives dans le bois. Sur la table improvisée près de la statue, l’artiste a rassemblé de la documentation: il s’agit, entre autres, de photos anciennes de femmes africaines avec des cicatrices décoratives; de plaques d’impression d’illustrations dans ‘Le petit journal’, un journal populaire français du 19ème siècle; et de blocs en bois taillés à la main de Cachemire et de Bombay qui servent à transférer des motifs sur du textile. ‘Scarification, Self Skin’s Architecture’ d’Attia est un examen artistique des usages culturels à l’ouest, en Afrique et en Asie. Avec des termes comme ‘plaie’ et ‘traumatisme’ comme fil conducteur, cette installation montre comment la formation d’images autour du corps humain exerce une influence dans des processus sociaux tels que l’intégration sociale. Mais le Franco-Algérien Attia se fixe un objectif plus élevé: en faisant ressortir plus que les différences, il veut donner forme avec son installation à une nouvelle image de l’homme. Il est essentiel pour l’artiste de développer un modèle de pensée dynamique qui doit permettre d’entamer le dialogue interculturel sans hiérarchie ou discrimination.