Voor de achtste keer op rij richten de Vrienden van het S.M.A.K. de tentoonstelling Coming People in.
Voor deze groepstentoonstelling wordt er een keuze gemaakt uit de studenten die dit jaar afstuderen aan de Gentse kunsthogescholen: de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (K.A.S.K.) en de Sint-Lucas Hogeschool.
Coming People wil geen hitparade zijn van de zogenaamd ‘beste’ studenten. Er werd geselecteerd in functie van het samenbrengen van werken binnen de mogelijkheden van de tentoonstellingsruimte. De tentoonstelling is dan ook slechts een indicatie, een doorsnede waarbij evenveel talentvolle jonge kunstenaars niet als wel geselecteerd zijn. Coming People wil vooral een beeld geven van de wijze waarop jonge kunstenaars zich verhouden ten opzichte van evoluties binnen de hedendaagse kunst. In het beeldend werk van Matilde Denorme (Beeldhouwkunst, Academie) staan tijdloosheid, herhaling, waarneming en verwoording van gedachten centraal. De manier waarop beelden ontstaan of groeien, hoe gedachten zich tot beelden vormen, hoe dingen opvallen of zich voordoen, hoe de dingen zich presenteren en opgenomen worden; deze fragmenten zijn als het ware de beelden zelf. Matilde Denorme presenteert voor Coming People twee subtiele projecties op papier. De pagina of het papier als drager of als betekenis van drager, als leegte en veld, als begrensde en beperkte realiteit. In haar beeldend werk tracht Sien Descheemaeker (Glaskunst, Sint-Lucas) zowel inhoudelijk als vormelijk een uitgestippelde route te volgen. We zien patronen op de grond die elkaar overlappen, waarin je steeds nieuwe vormen en routes kan zien. Een perfect patroon dat dan toch vol zwakke plekken blijkt te zijn. Volgens Sien Descheemaeker laat keramiek zich niet leiden, het moet steeds opnieuw overwonnen worden. De breekbaarheid van het materiaal toont de zwakte van perfectie en de kracht van de afwijking. Haar werk is te zien onder Poort Napoleon en op het grasveld ervoor.
Ruben Kindermans (Beeldhouwkunst, Sint-Lucas) heeft gewerkt rond het thema ‘vallen’ en vertrekt vanuit het gegeven dat het vallen van objecten in feite minidrama’s zijn. In zijn videowerk zie en hoor je een snelle onophoudelijke opeenvolging van vallende objecten. De compositie van de afzonderlijke beelden is bewust snel en intuïtief gekozen, dit om het toevallige, het onverwachte sterker te suggereren. Op de verschillende plaatsen waar een object valt in de video, vindt eenzelfde gebeurtenis plaats. Zo worden de plaatsen aan elkaar gekoppeld. Het tempo van het werk ligt hoog en wekt in eerste instantie irritatie op. Wie langer naar het werk kijkt, raakt bevangen door het ritme van beeld en geluid. De verborgen wereld van Moscou, een wijk in Gentbrugge, is het onderwerp van een beeldend onderzoek door
Diederick Nuyttens (Schilderkunst, Sint-Lucas). Een video, schilderwerk, foto’s en tekeningen getuigen rechtstreeks van zijn waarnemingen en gewaarwording van de vergrijsde atmosfeer in een wijk die het falen van moderniteit uitademt: kracht, mobiliteit en destructie. Het is een reportage vanuit de observatie van de Moscou-wijk en de interactie met de bewoners. Het geheel getuigt van een wereld in de achtertuin van Gent die niet te vinden is op postkaartjes, maar die zijn naam niet gestolen heeft.
Nathalie Vanheule (3D-Multimedia, Academie) is een onrustige duizendpoot. Tekenaar-illustrator, grafisch vormgever, performer, auteur en artistiek pendelaar. Zij creëert een eigen, bevreemdende wereld van verraderlijke feeststemming, mysterie en angstdromen. Daarin verwerkt ze bizarre, erotische elementen en surrealistische, ‘onschuldige’ verhalen. Ze speelt met onorthodoxe beelden en gescramblede symbolen in pastel-duistere kleuren. Voor Coming People koos zij ervoor om in situ enkele werken te hercreëren. Telkens je als toeschouwer de betekenis denkt te kennen, duik je in een andere laag, een ander verborgen verhaal dat je nu ziet, maar straks weer niet. Donald Duck lacht alvast zijn tanden bloot.
Vadim Vosters (Mixed-media, Academie) focust in zijn afstudeerproject ‘Kijken in de duisternis’ op de belangrijke communicatieschakel tussen het beeld en de toeschouwer: het licht. De manier van kijken van de toeschouwer wordt geleid door het licht. Vadim Vosters is gefascineerd door de onvatbaarheid van het licht, en tracht door middel van verschillende technieken het licht onder controle te krijgen. Met ‘unheimliche’ decors creëert hij een sfeer die een eigen taal spreekt: de transparante taal van licht en donker. Door de verbinding van artificieel gebundeld licht en materie krijgt het (geschilderde) beeld op doek een virtuele diepte. Jon Waterschoot (Schilderkunst, Academie) hanteert verschillende media, maar blijft in wezen wel een schilder. Zijn werken ontstaan vanuit de liefde voor de eerste ervaringen met het picturale: het ambachtelijke, het materiële van de verf, het doek, de structuur van papier, de gelaagdheid, enz. Het fascineert hem om de zuivere beleving van de ‘eerste maal dat wij iets ervaren’ in een kader te vangen. Zijn werken zijn als tastbare gedachten die ons zichtbaar herinneren aan een ervaring. Hij confronteert een materiële drager met de immateriële eigenschap van het geprojecteerde licht. Er ontstaat een eenvoudig uit elkaar te rukken wereld, een fragiel evenwicht tussen zenden en ontvangen.
