De Belgische kunstenaar Philippe Van Snick (°1946) is werkzaam als schilder sinds het einde van de jaren ‘60. Schilderkunst is voor Van Snick veel meer dan een geschilderd oppervlak tegen een muur.
Betekenis bevindt zich in de ruimte, in de persoonlijke ervaring tussen de toeschouwer en het kunstwerk. Voor zijn tentoonstelling in 2000 in het S.M.A.K. kiest hij nadrukkelijk om geen nieuwe grote kleureninstallatie te brengen, maar wel om een selectief overzicht van zijn werk sinds 1984 samen te brengen. Verschillende facetten worden uit zijn werk gelicht, zodat de rode lijn die duidelijk aanwezig in zekere zin aangetoond wordt. Philippe Van Snick streeft ernaar om het lichamelijke binnen een schilderkunstige taal te introduceren. In zijn schilderijen, installaties en sculpturen onderzoekt, analyseert en creëert hij ruimte. Hierdoor daagt hij de toeschouwer uit een persoonlijk standpunt in te nemen. Om de kijker en de ruimte in het werk te betrekken, zijn geen composities of weloverwogen onderwerpen nodig. De kracht van zijn werk komt tot stand door de minimale beeldmiddelen die hij hanteert. De schilderijen maken dat we ons eigen kijkgedracht als helder ervaren en er meer inzicht in verwerven. Dit kan enkel aan de hand van de puurheid van het schilderen op zich. Er is een eenvoudige drager en pigment. Na een korte tijd werkzaam geweest te zijn binnen verschillende disciplines, besloot Van Snick begin jaren ‘70 om zijn schilderspalet te beperken tot 10 kleuren, alsook om zijn vormentaal te reduceren tot rechthoeken, vierkanten en kubusvormen. De kleuren rood, geel, blauw, oranje, groen en paars werden aangevuld met wit en zwart, zilver en goud. Allen in tinten die hij met een uiterste precisie uitkoos. De monochrome doeken bevatten verschillende lagen, opdat het pure pigment zichtbaar wordt. Hun saturatiegraad maakt dat ze zich naar de kijker en naar de andere werken in de ruimte richten. Zowel in de ophanging van de doeken aan de muur, als in de grote installaties waarbij Van Snick de hele muur beschilderd, wordt de verhouding van de kleuren tot elkaar en tot de specifieke ruimte grondig overdacht. Elk werk is autonoom en tegelijkertijd ook onderdeel van een meer omvattend geheel. Elk schilderij cijfert zichzelf weg ten voordele van de ruimte en de impact op de kijker. De titels die Van Snick aan zijn werken toekent, zoals 'Paysage', 'Visage' of 'Territorium' verwijzen naar de ruimte, het beeld en het kijken. Tegelijk staan ze ook niet los van de realiteit waar noties zoals 'territorium' brandend actueel zijn. Veranderingen in kleurgebruik, formaat, richting en plaatsing in de ruimte sturen onze ruimtebeleving. Pas sinds het midden van de jaren ‘90, wordt het kleurenpalet ook gemengd. Dit impliceert dat het werk zich anders gaat gedragen, de werken worden op zich interessanter, gevoeliger, de emoties van de kijker worden aangesproken. Toch wordt de toeschouwer uiteindelijk weer op zichzelf teruggeworpen.
