De KunstNu-ruimte wordt deze keer ingenomen door de sculpturen van Tamara Van San.
Knalroze nylon, gevuld met P.U.-schuim, is om lange, dunne staven betonijzer heen gedraaid. De staven hangen aan het plafond en de wanden van de hoge, smalle en besloten ruimte. Aan de ene zijde van de langwerpige ruimte is een min of meer verticaal hangende staaf in het midden overwoekerd door een dikke klonter ineengestrengelde worst- of wormachtigen, die hier en daar aan de verstrengeling ontsnappen, zich oprichten of in de lucht grijpen. Aan de andere kant strekt zich een netwerk van sierlijk in elkaar hakende, eveneens met roze slierten getooide betonijzers uit. De specifieke vormentaal van deze sculpturen vloeit rechtstreeks voort uit de combinaties en interacties van de drie materialen – met de hand geplooide, ijzeren staven; aan elkaar genaaide stukken nylon; het schuim dat in de genaaide hoezen gespoten is. Hier en daar is het schuim bijvoorbeeld door de poriën van de nylonstof heen gedrongen. Ook waar het schuim de stof doet uitrekken, vermengt het geel van het schuim binnenin zich met het roze van de omhullende stof, wat in combinatie met het – door Van San speciaal gewijzigde – helle, witte TL-licht vibrerende lichteffecten teweegbrengt.
De sculpturen van Tamara Van San zijn ‘samenklonteringen’, nu eens van talloze gelijksoortige, dan weer van heel diverse dingen, materialen, texturen. Ze zijn nooit gedacht vanuit een ‘centrum’, een plan of een idee dat een orde oplegt, maar nemen in het creatieproces zelf vaak ongeziene vormen aan. Daarbij is nu eens de kunstenaar, dan weer het materiaal aan zet. Van Sans creaties lijken altijd op het punt te staan om te beginnen groeien en bewegen, krimpen of zwellen, een aanhangsel te verliezen of er juist een puist bij te krijgen. Deze sculpturen kunnen we bijgevolg door en door ‘antiklassiek’ noemen. De klassieke vorm wordt immers gekenmerkt door een eenheid en zuiverheid die geen enkele toevoeging of weglating verdraagt, en ze ambieert de eeuwigheid. In het klassieke schoonheidsideaal zijn het ‘Schone’, het ‘Goede’ en het ‘Ware’, binnen het krachtige raster van de geometrie, onlosmakelijk met elkaar verbonden. De erupties van vormen, kleuren, materialen en texturen in de kunst van Tamara Van San situeren zich daar tegenover als een buitengewoon krachtig en radicaal alternatief. De creatie van nieuwe vormen is nooit onschuldig. Onder de ogenschijnlijk fleurige en vrolijke vormen en kleuren broeit er iets verontrustends. Hans Theys heeft benoemd wat dat verontrustende precies is. Tamara Van Sans sculpturen getuigen in hun ongebreidelde vormenrijkdom van de radicale en fundamenteel ongrijpbare, niet te reduceren of classificeren ‘contingentie’ – meervoudigheid en toevalligheid – van de werkelijkheid.
