Sinds midden jaren ’70 verkent Garutti hoe kunstwerken contact en verandering op gang kunnen brengen. In de aanloop naar zijn eerste publieke opdracht in 1994 pleit hij voor meer aandacht voor de sociale verantwoordelijkheid die de grondslag zou moeten vormen van elke artistieke beslissing. Hij neemt een kritische houding aan tegenover het kunstsysteem en blijft zoeken naar de esthetische vorm die zijn radicale artistieke positie zo helder mogelijk uitdrukt. Het dichtst lijkt hij die te benaderen in zijn kunst voor de publieke ruimte, die aanzet tot ontmoetingen tussen kunstenaar, kunstwerk en kijker. Daarbij heeft Garutti de neiging om het private uit zijn persoonlijke dagelijkse omgeving publiek te maken.
