Pour le français, cliquez ici.
Hélène Amouzou is geboren in de West-Afrikaanse republiek Togo. In 2004 ging ze fotografie en video studeren aan de Academie voor tekenkunsten en visuele kunsten van Sint-Jans-Molenbeek in Brussel, waar ze vandaag nog steeds woont en werkt.
Tijdens de tien jaar durende periode dat Amouzou in ons land op asiel wachtte, maakte ze een reeks analoge zelfportretten. Deze beklijvende werken spelen met de notie van zicht en -onzichtbaarheid en geven zo uiting aan het onzekere bestaan van de kunstenaar. Het gebrek aan erkenning, de stigmatisering en de gemarginaliseerde positie vertalen zich soms naar een onscherpte en waas. In andere beelden legde de kunstenares zichzelf of haar bezittingen, zoals kleding of koffers, in een lege zolderkamer vast, wachtend op het moment waarop ze deze terug in een thuis kon onderbrengen. Ten slotte tracht ze ook haar veranderde relatie tot de Afrikaanse cultuur te verkennen via traditionele klederdracht en voorwerpen. De langzame methode van de fotografie stemt overeen met het meditatieve karakter van Amouzou’s praktijk en de beperkte middelen waarmee deze foto’s tot stand kwamen.
Na de uitbraak van de coronavirus pandemie nomineerde het Fotomuseum Antwerpen (FOMU) Amouzou in het voorjaar van 2020 voor een beurs die haar voor het eerst in 25 jaar terugbracht naar haar geboorteland Togo. Deze reis resulteerde in de tentoonstelling Entre Temps (2021), die niet alleen haar Togolese familie en vrienden documenteerde, maar ook een zelfportret was van een migrante die gevangen zit tussen twee werelden. Net als haar eerdere geprezen werk, verzameld in het boek Entre le papier peint et le mur (2009), uitgegeven door het Belgische label Husson Editeur, was deze reeks een reflectie over identiteit en ergens bij horen. Amouzou's zelfportretten werden tentoongesteld in België, Frankrijk en Nederland.
