Heyvaert was in de eerste fase van zijn professionele leven, gedurende de jaren 1960, voornamelijk werkzaam als architect, waarbij hij zich profileerde met uitgesproken sociale en voor zijn tijd zeer progressieve, bijna postmoderne ideeën over de toen sterk in zwang zijnde modernistische, geometrische architectuur.
Door zijn verslechterde gezondheidstoestand t.g.v. tuberculose daalde zijn activiteit als architect sterk tijdens de jaren 1960 en ontwikkelde hij heel radicale en compromisloze standpunten.
Aanvankelijk legde Heyvaert zich voornamelijk toe op het tekenen en schilderen van vormen in primaire kleuren, meestal met plakkaatverf op A4-papier, die al snel evolueerden van organisch naar geometrisch en die
steeds puurder werden. Rond 1971 begon hij ook objecten te vervaardigen, uit eenvoudige materialen die in hun coloriet oorspronkelijk nog naar de tekeningen en schilderijen leken te verwijzen, maar die al snel evolueerden naar voorwerpen uit arme materialen, die herleid konden worden tot elementen van een handeling,
Vanaf 1974 deden er zich een aantal nieuwe ontwikkelingen voor in de objectkunst van Heyvaert. Hij begon dagelijkse gebruiksvoorwerpen niet louter meer als object op zichzelf te presenteren, maar ontdeed ze door middel van minimale ingrepen steeds meer van hun oorspronkelijke utilitaire functie. Hij verpakte ze in plastic, vervormde ze of combineerde ze met zelfgeschoten fotografisch materiaal.
Naast kleinere objecten manipuleert Heyvaert nu ook groter wegwerpmateriaal en krijgt zijn werk een meer sculpturaal karakter. Hij ging ook steeds vaker huis-, tuin- en keukenmateriaal in zijn kunst verwerken, waarmee hij uitdrukkelijk alludeerde op zijn precaire lichamelijke conditie en de Spartaanse voedings- en leefwijze die hieruit voortkwam. In de tweede helft van de jaren 1970 begon Heyvaert opnieuw meer te tekenen, steevast in een beperkt kleurenpalet en in een maniakaal geometrisch-repetitieve stijl.
Naar eigen zeggen was deze ‘meditatieve manier van kunstproductie’ noodzakelijk om om te gaan met de fysieke en geestelijke pijn die zijn wankele gezondheidstoestand met zich meebracht.
De ogenschijnlijk eenvoudige benadering van het creëren van kunst was voor hem van levensnoodzakelijk belang. Zijn kunst zag hij als een metafoor voor de opsplitsing van leven en gestileerd leven, van emoties en taal, van werkelijkheid en voorstelling. Ze was in haar geheel altijd een wanhopige poging tot communicatie met zijn omgeving. Het is pas na zijn plotsklapse en vroegtijdige overlijden in 1984 dat het werk van Heyvaert geleidelijk aan de institutionele erkenning kreeg die het verdiende, en werd opgenomen in tal van tentoonstellingen, museale en private collecties.
