Kunstenaars Publiek Park door Young Friends v/h S.M.A.K.

De praktijk van Kristaps Ancāns (°1990, LV) viert de verwarde relatie tussen mens, natuur en machine via een steeds evoluerend conceptueel woord- en beeldspel. Ancans’ artistieke concept
is geworteld in de natuurwetenschappen en taal, zijn kinetische sculpturen zijn ontwikkeld rond
de semiotische mogelijkheden van beweging en herhaling. Deze formele en linguïstische logica vindt parallellen in Ancāns’ op tekst gebaseerde werken die gebruik maken van absurde instructies, raadselachtige opsommingen en filosofische metaforen om de bedoelde en effectieve betekenis van de gedrukte zinnen in verwarring te brengen.

Voor Publiek Park zal Kristaps Ancāns een werk maken voor het poortgebouw in het Citadelpark, het enige zichtbare overblijfsel van de oorspronkelijke citadel. Zijn site-specifiek werk zal taal toevoegen aan het gebouw, verwijzend naar de talige elementen die reeds aanwezig zijn op het poortgebouw en de sociale functie die deze locatie belichaamt.

Binnen de praktijk van Ines Claus (°1993, BE) vervagen de grenzen tussen tekenen, schilderen, collage, drukwerk, publicatie en installatie. De gelaagde oppervlakken geven stem aan een beeldtaal die versierd is met semiotische informatie, zoals lifestyle emblemen en linguïstische symbolen. De geschilderde lijnen en kleurrijke vlakken drukken een visuele complexiteit uit die resoneert met het uitgebreide referentiële netwerk van beelden van de kunstenaar. Claus reciteert motieven uit de wereldse parade van de dagelijkse realiteit, doorspekt met frivole krullen en geruite kaders. De ruwe en picturale façades van de doeken bieden onderdak aan een ingewikkeld web van culturele perspectieven en visuele talen, afkomstig uit de registers van publiciteit en mode, van boeken en schoenen. Door middel van gedurfde composities en een uitgesproken esthetiek bestendigt Claus een utopisch landschap dat gekruid is met een bitterzoete nasmaak.

Voor Publiek Park heeft Ines Claus de opdracht gekregen een nieuwe muurschildering te maken op

de flank van het brutalistische ICC-gebouw in het kader van het presentatieplatform BLANCO van de atelierorganisatie NUCLEO, genaamd Blanco. De schildering is gesitueerd in de nabijheid van het voormalige hondenasiel en is gebaseerd op de observaties van de kunstenaar in het park.

CMMC (°1989, NL/BE) voert zelfbedachte cognitieve constructies uit, altijd met een latent gevoel voor humor. Deze intensiteit vertaalt zich in zeer lange voorstellingen (tot vierentwintig uur), die in de zeven jaar van hun bestaan zijn geëvolueerd van het werken met snel afwisselende emoties, tekstrecitatie en langdurig gesynchroniseerde bewegingen, naar meer gestileerde conceptuele antwoorden op de uitnodigingen die ze krijgen. De stukken brengen vaak een bijna trance-achtige toestand teweeg bij de performers.

Voor Publiek Park zal CMMC een nieuwe performance creëren voor de kas van het palmarium, een locatie die wordt ontdaan van de palmbomen die tijdens de warme zomermaanden buiten het gebouw komen te staan.

Marc Cosyns (°1954, BE) is een academicus en culturele duizendpoot die zich vanuit een kritische, literaire en progressieve houding bezighoudt met contextgebonden projecten. Als arts zet hij zich onophoudelijk in voor patiëntenrechten, waaronder natuurlijke geboorte, abortus en euthanasie, waardoor hij vanuit een rebelse houding de ethiek van de medische wereld heroverweegt. Cosyns is bovendien een proactieve bewoner van de buurt van het Citadelpark. Hij is begaan met de sociale gelaagdheid van de site, een bewustzijn dat resulteert in een veelheid van artistieke interventies die resideren in en bloeien uit het natuurlijke landschap. Cosyns’ geschriften getuigen van een grondige en diepgaande analyse van zijn omgeving zonder in de plaats te treden van persoonlijke oprechtheid. De artistieke en activistische praktijk van Marc Cosyns toont een verregaande verwevenheid met het maatschappelijke weefsel van zijn leefomgeving en ontmantelt daardoor de problematiek van de publieke sfeer.

Voor Publiek Park zal Marc Cosyns interveniëren op het parcours met een gefragmenteerde installatie die verschillende steegjes en paden doorheen het park zal voorzien van vernieuwde namen die zullen zinspelen op de historische lagen van de site.

De installaties van tekenaar en beeldhouwer Koba De Meutter (°1992, BE) bevragen de status van een object door de toeschouwer uit te dagen in zijn rol van gebruiker, auteur, voorbijganger en toeschouwer, en door de houding van de mens en zijn nevenschikking tot het object te manipuleren. De Meutter reflecteert in haar praktijk op functionaliteit als zodanig en op het object als sculptuur, als structuur of als gereedschap. Tijdens bewuste acties en toevallige gebeurtenissen combineert ze gevonden materiaal en architecturale elementen om sculpturen te creëren die ingrijpen in

de publieke sfeer. De resulterende constellatie vindt haar residu in fotografische documentatie,
in kunstenaarspublicaties (als een getuigenis van de voorbije acties) of in haar persoonlijke leefomgeving. Op deze manier wordt de context van de publieke buitensfeer ingewisseld voor het intieme interieur.

Voor Publiek Park zal Koba De Meutter een tafel-achtige sculptuur creëren die zich gedraagt als een open podium of ‘speakers corner’, en die de parkbezoeker uitnodigt tot interactie met de installatie.

Marcin Dudek (°1979, PL) werkt binnen de domeinen van performance, installatie, beeldhouwkunst en collage, waarbij hij situaties creëert die gebaseerd zijn op zijn persoonlijke ervaringen in relatie tot universele vragen over de psychologie van de menigte. Dudeks objecten brengen vragen naar de oppervlakte die betrekking hebben tot controle, hiërarchie van macht en mechanismen die geweld reguleren, benaderd vanuit sociologische, historische en psychologische perspectieven. Dudek benadert de sfeer en het lokale karakter van het voetbalstadion als een belangrijk vertrekpunt voor experimentele acties op het gebied van kunst.

Voor Publiek Park zal Marcin Dudek een vierdaagse site-specifieke performance opvoeren, geïnspireerd door zijn persoonlijke geschiedenis als ultra-hooligan. Deze nomadische installatie zal zich door het Citadelpark bewegen tijdens de duur van de tentoonstelling en zal dagelijks door de kunstenaar getransformeerd worden.

Helen Anna Flanagan (°1988, UK) verweeft reële gebeurtenissen met fictieve verhalen om video- installaties en performances te produceren die de complexiteit van het maatschappelijk weefsel ontvouwen. Haar werken zijn opgebouwd uit fantasierijke scenario’s - vaak vertrekkend vanuit het motief van ‘het absurde’. Flanagan schetst en ondermijnt scenario’s van sociale constructies en politieke subteksten door zich te richten op affectieve emoties, lichamelijke arbeid, speelse gesprekken en gebaren van het alledaagse.

Voor Publiek Park toont Helen Anna Flanagan een video die interageert met en reflecteert op de specifieke genius loci van het Citadelpark en zijn complexe sociale constructie door middel van ingenieuze dialogen en audiovisuele decors.

Mark Grootes (°1991, NL) creëert installaties en video’s waarin de kunstenaar de dichotomie tussen cultuur en natuur onderzoekt, maar ook hoe deze dualistische constellatie de mensheid en het milieu beïnvloedt. Grootes’ interventies verwijzen consequent naar bestaande en/of historische locaties over de hele wereld, wat leidt tot een complex systeem van intertekstuele verwijzingen en visuele connotaties die het algemene begrip van cultivering, geschiedenis, economie, maatschappij en politiek met elkaar verweven. Deze alternatieve verbindingen culmineren uiteindelijk in een netwerk waarin ‘de ruïne’ als een symbolische draad door zijn praktijk loopt.

Voor Publiek Park creëert Mark Grootes een nieuwe installatie in de grottotunnel genaamd The Cave of Forgotten Fish, geïnspireerd op Werner Herzogs iconische film The Cave of Forgotten Dreams.

Polina Kanis (°1985, RU) produceert voornamelijk films en video-installaties. Haar werk onderzoekt onder meer het ‘suspended moment’’ en legt de dialectische relatie tussen actie en non-actie bloot, waardoor de grens tussen menselijke en niet-menselijke sferen dusdanig vervaagt. De kunstenaar heeft de neiging om geaccepteerde temporaliteiten te verschuiven om zo het ‘normatieve’ menselijke tijdsperspectief te decentraliseren. Ze beschouwt het herschrijven en herbeleven van onze omgeving cruciaal voor het ontwikkelen van een alternatieve kijk op de planeet. Haar gechoreografeerde situaties maken gebruik van temporele symboliek en verdwenen nostalgie, terwijl ze de mechanismen die deze gevoeligheden construeren in een tijdloos en universeel kader kritisch bevragen. Haar sociale enscenering reconfigureert rituelen terwijl ze de machtsdynamiek van het individu in gevormde groepen onderzoekt. In haar benadering legt ze gebroken structuren bloot door gebruik te maken van routine, ritme en herhaling.

Voor Publiek Park zal Polina Kanis een nieuwe film presenteren in de kazematten van de oorspronkelijke citadel, een locatie die momenteel wordt gebruikt als opslagruimte voor de groendiensten.

De praktijk van Gaëlle Leenhardt (°1987, FR) is geworteld in de omvattende kennis over en de grondige studie van materialen. De historische, archeologische, architecturale, sedimentaire en menselijke kenmerken van haar werkomgeving bepalen resoluut haar artistieke productie. ‘Opgraven’ is het werkwoord dat het oeuvre van Gaëlle Leenhardt optimaal omschrijft, aangezien haar praktijk zich uitbreidt als een palimpsest op materieel en conceptueel niveau. Leenhardt brengt lokale materialen, symbolen en beelden in kaart, registreert en archiveert ze als een inherent onderdeel van haar installatief parcours, resulterend in een autoreferentieel netwerk van residuen en interventies. Haar artistieke discours is erop gericht de essentie van het medium van de beeldhouwkunst op te graven door middel van geologisch, contextueel en materieel onderzoek.

Voor Publiek Park zal Gaëlle Leenhardt artistiek en historisch onderzoek verrichten naar het fronton van het poortgebouw in het Citadelpark, wat zal resulteren in een museale buiteninstallatie.

Benjamin Abel Meirhaeghe (°1995, BE) speelt en regisseert als nar op de bühne, en creëert zo theater- en muziekstukken die het klassieke operarepertoire omvormen tot een retrofuturistische stijl. De scène fungeert hierbij als echokamer of tijdreismachine, waar ‘oud’ en ‘nieuw’ in een gelijktijdigheid met elkaar botsen. Meirhaeghe onderzoekt de notie van oorsprong via archaïsche rituelen en antiek drama met een diepe interesse in de (r)evolutie die komen zal. Zangers dansen en dansers zingen in radicale decors, waarbij ze een waaier van vernieuwende klanken uitroepen en sequenties van experimentele gebaren vertolken. Als autodidactische contratenor bracht Benjamin Abel Meirhaeghe gezangen uit die de politieke tijdgeest bevragen aan de hand van persoonlijke reflecties en intieme emoties.

Voor Publiek Park creëert Benjamin Abel Meirhaeghe een theaterstuk dat Publiek Park afsluit, door in dialoog te treden met het beeld Flora in het Citadelpark. Meirhaeghes vertelling zal zich tijdens de schemering ontvouwen in een georkestreerd ritueel in het teken van het brandende hemellichaam.

Quenton Miller (°1981, AU) werkt met uitdrukkingsvormen waarmee de mens fictieve ruimte creëert, en met de kennis die daarbij wordt opgedaan. Miller onderzoekt de veelheid aan discoursen die narratieven genereren, en dit via fictieve verhalen en beelden. Zijn werk neemt de vorm aan van films, romans, performances, installaties, tekeningen, of elk ander artistiek traject waardoor het narratief en de beeldtaal zich kunnen manifesteren. Op die manier verkent hij de vele omstandigheden waarin beeldtaal vormgeeft aan de sociale en politieke realiteit. Millers werkmethodologie kan worden begrepen als een onderzoek naar alternatieve, mogelijke vormen van vermenigvuldiging, distributie, gebruik, auteurschap en bewustzijn.

Quenton Millers interventie voor Publiek Park zal door middel van een performance reageren
op koloniale monumenten en verhalen in het park. Voortkomend uit een reeks werken, genaamd Higher Than History, zal een stuntteam op een motorfiets een sprong maken over het standbeeld van De Mastplanters. Voor en tijdens de sprong zal een omroeper lezingen introduceren over het veranderende gebruik van dit standbeeld, van een monument voor het socialisme tot een monument voor het kolonialisme, en de arbeid en infrastructuur die gepaard gaan met het aanbrengen van monumenten en hun verhalen door de tijd heen.

De hybride duo-praktijk van mountaincutters (°1990, FR) bestaat voornamelijk uit site-specifieke sculpturen die de ruimte waarin ze worden tentoongesteld radicaal herconfigureren. Aan de hand van poëtische teksten en analoge foto’s vindt het duo historische en/of materiële aanknopingspunten die de basis vormen van hun sculpturale installaties. Deze constellaties van glazen, keramische, koperen en metalen objecten verhouden zich tot elkaar in een constante flux en vormen een gesloten circuit tussen de verschillende entiteiten. De in-situ werken balanceren op de drempel van inactief en dynamisch, van aanwezig en onzichtbaar, van ruw en verfijnd. Als een echo van deze verwarde identiteit antwoordt de installatie met een esthetische onzekerheid, waarbij ze de voorkeur geeft aan vergankelijke situaties en onafgewerkte vormen voor schijnbaar toevallige composities. mountaincutters verenigt fenomenen die als onverenigbaar worden beschouwd in één coherent volume, waardoor de grenzen van het sculpturale in conflict worden gebracht.

Voor Publiek Park zal mountaincutters een site-specifieke installatie maken in het openluchttheater die in wisselwerking staat met de hoogteverschillen van de trappen binnen deze theatrale ruimte. De sculpturen zullen resoneren met de lichaamsafmetingen van de afwezige toeschouwers en de verloren Prometheus-sculptuur.

Anthony Ngoya (°1995, FR) is een schilder wiens werk draait rond het collectieve geheugen en emotionele archief. Ngoya knoopt en weeft repen geverfd textiel en flarden gereproduceerd beeldmateriaal tot sculpturale, gedrapeerde assemblages en weerkaatsende, kleurrijke installaties die de grenzen van het schilderkunstige medium in vraag stellen. Deze verstrooide overblijfselen van een verwaarloosde utopie worden getransponeerd op gevonden alledaagse voorwerpen en industrieel puin, wat resulteert in een contrasterende visuele frictie. De gelaagde en dubbelzinnige composities roepen een sublimerende en diffuse co-existentie op van verschillende materiële en visuele bronnen, en benaderen zo de notie van het onbewuste, intieme en universele geheugen.

Voor het Publiek Park zal Anthony Ngoya een nieuwe vlag creëren die geplaatst zal worden aan de vlaggenmast van het beeld De Mastplanters. Deze sculptuur is een van de locaties die het collectief Smoke & Dust / 019 onderhoudt als onderdeel van hun kunst in de openbare ruimte programma.

Shalva Nikvashvili (°1990, GE) is een multidisciplinaire kunstenaar die werkt met beeldhouwkunst, installatie, performance, video en fotografie. De vloeibare praktijk van Nikvashvili bevraagt hoe machtsverhoudingen, gelaagde identiteiten, maatschappelijke hiërarchieën en gewortelde rituelen de onvaste rol van een kunstenaar in de samenleving beïnvloeden via gematerialiseerde herinneringen en hallucinerende decors. Deze artistieke gebaren veranderen sociale rollen en politieke dynamieken, vertaald in een metaforisch, spiritueel, linguïstisch en poëtisch universum dat aanspraak maakt op universele noties van intimiteit en identiteit. De kunstenaar creëert een eindeloze reeks maskers om een veelheid van stemmen uit te drukken en te laten resoneren in zijn praktijk.

Voor Publiek Park zal Shalva Nikvashvili een nieuwe performancefilm შიში- SHISHI presenteren in het voormalige hondenasiel, een locatie die momenteel wordt gereactiveerd onder het onderhoud van de sociaal-culturele organisatie Ensemble. Deze video-installatie is gebaseerd op de angsten en hallucinaties van de kunstenaar.

–––

Jacopo Pagin (°1988, IT) is een schilder wiens picturale praktijk verband houdt met de mystieke en enigmatische aard van het medium schilderkunst. Als een artistieke nar verbreedt Pagin het tweedimensionale medium naar de domeinen van muziek, spoken word en performance door de scène te openen voor het theatrale. De illusionaire figuratie in Pagins werken verbeeldt mediterrane rituelen, symbolen, mythologieën en (kunst)historische objecten binnen een sardonisch spel van klassieke en canonieke beeldtaal uitgevoerd in geraffineerde, schilderkunstige trucs.

Voor Publiek Park zal Jacopo Pagin een aantal panelen creëren, geheel in de barokke techniek van trompe-l’oeil. Deze schilderijen zullen functioneren als een landschapsgezicht binnen de spleten van de grot die de kazematten omhult.

Voor Publiek Park zal Laure Prouvost (°1867, Lieumeconu, France) een video presenteren in de mysterieuze aquariumgrotto, een grotachtige ruimte die nog steeds de sporen draagt van het verleden, toen de kunstmatige rotsformaties waterbekkens omsloten die werden gebruikt om allerlei soorten vissen te tonen.

De tekenpraktijk van Clara Spilliaert (°1993, JP) is ontsprongen uit een reeks visuele, intieme dagboeken die doordrongen zijn van symbolen uit de wereld van planten en bloemen, mythologische wezens, wervelende letters, en uitbloeien tot verschillende sensuele bloemlezingen. Nadien vertakte Spilliaerts praktijk zich naar bewegend beeld en keramiek binnen een aanhoudend kader van subtiele humor en tastbare contemplaties. Ze is gefascineerd door de geschiedenis van emblemen en symbolen en bovendien door de afstammende vorming van individuele of collectieve identiteiten. Binnen het universum van de kunstenares worden begrippen als gender, nationaliteit en de menselijke relatie tot de natuur bevraagd aan de hand van elegante metaforen en poëtische stijlfiguren.

Voor Publiek Park zal Clara Spilliaert een artistiek antwoord formuleren op de Kotoji-lantaarn in het kader van de vijftigste verjaardag van de diplomatieke banden tussen de zustersteden Kanazawa (JP) en Gent (BE).
––

Evita Vasiljeva (°1985, LV) werkt voornamelijk met beeldhouw-, geluids- en installatiekunst. Ze creëert objecten door materialen te recycleren en hergebruiken die voornamelijk in de bouw worden gebruikt, maar ook objecten zoals niet-functionerende elektronische apparaten en andere relicten die uit het stedelijke landschap zijn opgegraven. Hun betekenis en rol lijken cryptisch en vatbaar voor verschillende interpretaties, terwijl de stijve lichamen zowel metaforisch als letterlijk een podium bieden voor verdere interacties tussen henzelf en de blik van de bezoekers. Door de materialen te hergebruiken, creëert Vasiljeva een nieuwe esthetiek en relationele dynamiek met ruimtes, publiek en kunstgeschiedenis. Haar sculpturale parcours draait rond de dualiteit van skelet en massa als twee inherente, onafscheidelijke en compatibele allianties.

Voor Publiek Park stelt Evita Vasiljeva een site-specifiek werk voor waarbij de lantaarnpalen die werden geïnstalleerd voor de Wereldtentoonstelling van 1913, ingezet zullen worden als dragers voor haar nieuwe installatie.

Xuan-Lin Wang is een textielontwerper, kunstenaar, performer en fotograaf. In haar praktijk onderzoekt ze de potentie van symbiotische relaties tussen de mens, haar natuurlijke omgeving en de rol van kunst binnen deze constellatie. In Wangs

sculpturale en activistische performances ondermijnt de kunstenares het idee van cultuur versus natuur door beide onderzoeksgebieden met elkaar te verweven. Ze ontwikkelt natuurlijk afbreekbare kledingstukken die haar lichamelijke staat transformeren in de vegetatieve wereld die haar omringt. Wang is diep begaan met de aardse aanwezigheid van de mens en het opeenvolgend bewustzijn ten opzichte van de ecologie. Xuan-Lin Wang creëert performatieve situaties waarin ze haar lichamelijkheid en de vervaardigde objecten aanspreekt als een representatie van onze collectieve verbondenheid met de natuurlijke omgeving.

Voor Publiek Park zal Xuan-Lin Wang optreden in de kassen van de botanische tuin, waar ze een sterke dialoog zal aangaan met de planten en bloemen die in
deze unieke omgeving leven.