Het kunstwerk bestaat uit vellen gekleurd papier die volgens een bepaald systeem worden opgehangen. Het aantal vellen dat geïnstalleerd wordt, varieert volgens het aantal beschikbare wanden. Het werk treedt in interactie met de ruimte waarin het getoond wordt en wordt er deels vormelijk door bepaald.
In zijn Notes sur le Non-Peint (Notities bij het Niet-Geschilderde) van 1977 omschrijft Rutault de spelregels voor de uitvoering van Gamme de 26 couleurs:
- Op een bepaalde wand mag slechts één vel papier worden vertoond, hetzij een wit, hetzij een blad in een andere kleur. Er worden bladen van standaardformaat en van standaardkleur gebruikt.
- Om het even welke kant van het vel is bruikbaar. Er is geen recto noch verso, geen boven noch onder, geen breedte noch lengte. Het vel mag in elke richting gebruikt worden, als het maar de rechthoekigheid van de muur eerbiedigt.
De betekenis van dit werk legt Claude Rutault als volgt uit:
-
Het papier is niet geprepareerd, zoals schilderdoek wel is, en kan de ene of andere kleur vertonen zonder beschilderd te zijn. De relatie tussen papier en wand zal bepaald worden, van beschilderd tot niet-beschilderd, door het gebruik van een papier met een andere kleur dan de kleur van de wand en die varieert volgens een strikte regel naargelang van de kleur van de wand.
-
Het gaat om het probleem van het wit dat nooit hetzelfde is: in het ene geval het wit van de wand, en dan moet het vel papier om het even welke andere kleur vertonen; in het andere geval het wit van het papier wanneer de wand niet wit is.
-
In tegenstelling dan met het beschilderde doek is de keuze die de exacte relatie tussen de kleur van de wand en de kleur van het papier bepaalt niet onmiddellijk zichtbaar. Evident is alleen het gebruik van een niet-beschilderd vel papier.
De relatie tussen papier en wand wordt in Gamme de 26 couleurs bepaald door de kleur van de wand. In de meeste musea zijn de muren wit. Dat wit wordt verondersteld neutraal te zijn. Maar wanneer er een wit kunstwerk wordt gepresenteerd, dat in principe dus dezelfde kleur heeft als de wanden, blijkt het wit van de wanden plots niet meer zo neutraal te zijn. In de woorden van Rutault zelf “legt dit werk de valse neutraliteit van de wand bloot”.
Het oeuvre van Claude Rutault situeert zich binnen de tijdsgeest van de fundamentele schilderkunst uit de jaren ’70. Schilders richtten zich op formele en fundamentele uitgangspunten van de abstracte schilderkunst met als enig doel onderzoek naar de basiselementen van het medium: afmetingen, formaat, vorm, vlak, lijn, kleur, textuur, materiaal en werkwijze. Het schilderij werd ontdaan van elke illusie en gezien als een in wezen plat vlak dat bedekt is met kleuren die op een bepaalde manier zijn geordend. Fundamentele schilderkunst verwijst enkel en alleen naar zichzelf. Minder kan nauwelijks.
