CODE INCONNU

Haar interesse gaat uit naar situaties of contexten die de traditionele verhouding tussen kunstenaar, kunstwerk en kijker bevragen.

Haar werk gaat over de grens en het verband tussen fictie en de zogenaamde neutrale realiteit. García poogt te vatten hoe werk en betekenis tot stand komen. Taal speelt een belangrijke rol, als specifiek communicatiemiddel en als gecodeerd tekensysteem. Het museum brengt bestaande en twee nieuwe werken die vanuit de taal vertrekken en enkele video presentaties. Acteurs zullen tijdens de duur van de tentoonstelling "CODE INCONNU" subtiele performances in de museumzalen uitvoeren.

Boodschappen, instructies, vragen Het oeuvre van Dora García kan vanuit twee standpunten bekeken worden. Het kan beschouwd worden als een opeenvolging van diverse hoofdstukken van een omvangrijk, gestaag aangroeiend verhaal dat ons confronteert met beelden van een gevaarlijke toekomst. Die toekomst wordt niet getoond als een systeem of een samenhangende werkelijkheid, maar als een reeks visioenen of afzonderlijke scènes, zoals in een droom of een nachtmerrie. Vanuit dat perspectief presenteert elk werk van Dora García een hypothese, een mogelijkheid, een wat als... Wat als alle boeken in spiegelschrift zouden gedrukt zijn (Fahrenheit 451,(1969), 2002), wat als alle boeken dezelfde tekst zouden bevatten (Breakthrough Fictioneers, 1996), wat als ik voor een deur stond die niemand kan openen (The Locked Room, 2002-2003), wat als ik de taal die ik spreek niet versta (The Messenger, 2002), wat als Frankrijk een tweetalig land was waar men Frans en Arabisch spreekt (Visitors and Residents, 2005), wat als alles wat er nu met me gebeurt al voorspeld was en neergeschreven in het boek dat ik in mijn handen houd (The Kingdom, 2003), wat als er altijd iemand naar me keek (Forever, 2004). Maar het oeuvre van Dora García kan ook beschouwd worden vanuit een meer nuchter perspectief: als een institutionele kritiek. In die zin is haar werk een kritiek op de traditionele rol van de kunstenaar, van het kunstwerk, van de instellingen waar kunst te zien is, van het publiek.

Dora García onderzoekt hoe het kunstwerk tot stand komt, hoe het proces kunstenaar-kunstwerk verloopt, hoe het kunstwerk enerzijds en het publiek en het museum anderzijds zich tot elkaar verhouden. Daarnaast zijn de psyche van de mens en zijn gedrag thema's die steeds terugkeren. Hoe we Dora García ook zien – als een visionair profeet of als een onbuigzame criticus van het systeem van de kunst – steeds beoogt ze met haar werk de (re)constructie van bepaalde situaties waarin zijzelf optreedt als regisseur: zij bepaalt hoe de film of het experiment verloopt. De andere deelnemers (het publiek, performers of personen die een bemiddelende rol spelen) fungeren als studieobjecten. Hun gedrag binnen de gegeven situatie is precies het leidmotief van haar kunst. Met de titel van deze tekst – Boodschappen, instructies, vragen – wil ik ondubbelzinnig verwijzen naar een deel van haar werk dat gewijd is aan de observatie van het gedrag van het publiek binnen grenzen die zijzelf vastlegt, maar ook naar het feit dat haar werk niet kan zonder een publiek dat inzicht heeft in haar werk, omdat enkel daardoor het werk kan bestaan en betekenis kan hebben. García beschouwt zichzelf als een iemand die een nauwkeurig gecodeerd bericht verstuurt. Die code heeft een dubbele functie: ze beschermt de boodschap voor bemoeizuchtige blikken en definieert tegelijk haar publiek: deze boodschap, mijn beste publiek, is enkel voor uw ogen bestemd. Voor Proxy is er een jonge vrouw permanent aanwezig in tentoonstellingzaal 6 van het museum. Haar enige instructie is dat ze in eenzelfde ruimte moet blijven. Haar gedrag in de zaal wordt op tape geregistreerd. Coma bestaat uit de opnames op video van de performance van Proxy. Elke dag registreert een camera de tijd die ze in de zaal doorbrengt. Dit resulteert in twee VHS-tapes die een etiket met de datum krijgen en in een steeds groeiende videotheek verzameld worden. Forever is een contract tussen Dora García en het Frac Lorraine in Metz waardoor de kunstenaar de toestemming krijgt om een van de tentoonstellingzalen te bekijken en te documenteren en dit voor de duur van haar leven of zolang de instelling bestaat. BstU: Dankzij de Blinky Palermo Stipendium van het Centrum fur Zeitgenössische Kunst in Leipzig kreeg Dora García toegang tot de beeldarchieven van het BstU, het archief van de politieke politie van de voormalige DDR. In de tentoonstelling worden drie video’s uit dit archief getoond. Letters To Other Planets is een vertaling naar twaalf talen van de tekst die de tentoonstelling van Dora Garcia voor pers en publiek toegankelijk maakt. De waarschijnlijkheid dat er een persoon die een van deze talen beheerst het museum bezoekt en de tekst leest, is even klein als dat er iemand van een andere planeet het museum zou bezoeken.

De Sfinx is een performance die resulteert in een fotografische documentatie. Voor de performance zoekt een jonge vrouw tussen de museumbezoekers iemand die drie vragen correct kan beantwoorden. De foto’s van de personen die hierin slagen vormen de voortdurend groeiende foto documentatie. De Glazen Muur Willekeurig (The Glass Wall Random) komt voort uit een reeks werken begonnen in 2001 met de performance De Glazen Muur. Alle werken van deze reeks De Glazen Muur gaan over het geven en uitvoeren van instructies in verschillende situaties. De Glazen Muur Willekeurig is een soort instructie machine, met 200 mogelijke instructies thematische geordend in 25 groepen die elkaar deels overlappen. Door toeval wordt door de machine bepaalde zinnen uitgekozen. Met een projector worden de verschillende zinnen op een muur geprojecteerd. Tegelijkertijd worden ze door de zachte computerstem ‘Heather’ in het Engels uitgesproken. Bij het werk staat De Tolk (The Interpreter), een performer die de Engelse zinnen voor de bezoeker naar het Nederlands vertaalt. Voor Fahrenheit 451 (1969) maakte de kunstenaar een nieuwe uitgave van 2000 exemplaren van het beroemde boek van Ray Bradbury. Deze uitgave is identiek aan de oorspronkelijke editie van 1969 maar is volledig gedrukt in spiegelbeeld. Kent de tentoonstellingsbezoeker het verhaal? Verandert een verhaal door afdruk in spiegelbeeld? Is het de bezoeker of zijn spiegelbeeld die het boek leest? De Profeten zijn twee aantrekkelijke jonge mannen die dagelijks tussen 14u en 15u30 aan bezoekers een tekst uitdelen waarin voorspeld wordt wat er de volgende 24 uren zal gebeuren. Hun voorspellingen betreffen zowel gebeurtenissen in het S.M.A.K., in Gent, in België, in de wereld en in diverse parallelle universums. Bij de tentoonstelling 'Code inconnu' verschijnt er een publicatie met teksten van Béatrice Josse, Chus Martinez, Philippe Van Cauteren en Eva Wittocx.