Parallel aan de tentoonstelling met werk van Walter Leblanc presenteert het S.M.A.K. een tentoonstelling over diens tijdgenoot Luc Peire.
"Mijn schilderkunst is er geen van vormen, maar van ritme en verhouding, om zo een spanning teweeg te brengen die contemplatie vereist. Voor mij is het spirituele van een werk belangrijker dan het plastische oppervlak." - Luc Peire
Er wordt een selectief overzicht van zijn werk gebracht aan de hand van de verschillende ateliers waar hij woonde en werkte. Peire was in maar liefst 26 verschillende ateliers werkzaam, verspreid over de hele wereld. Hij werkte onder andere in Mexico, Marokko, New York en in verschillende studio’s op het Europese vasteland. Het spreekt voor zich dat de diversiteit van die werkplekken zijn oeuvre beïnvloed heeft. Luc Peire werd op elk van zijn reizen vergezeld door zijn echtgenote Jenny Peire. Zijzelf maakte gedurende tal van jaren allerlei aantekeningen in haar dagboek. Naar aanleiding van de tentoonstelling worden deze dagboeknotities door Ludion uitgegeven. Peires oeuvre evolueerde - door een consequent doorgedreven versoberings- en stileringsproces - van figuratief naar een uitgepuurde abstract-geometrische vormentaal. In het midden van de jaren vijftig bleef van zijn voorstelling van het menselijk lichaam nog een bol over voor het hoofd en een lijn voor het lijf. Gebogen lijnen worden zeldzaam. De rechte schuine lijnen verdwijnen, op enkele uitzonderingen na, in het midden van de jaren zestig. Mettertijd zijn de ritmisch variërende verticalen zo ongeveer het handelsmerk geworden van zijn oeuvre. Met dat rigoureuze verticalisme beoogde Peire niet zozeer een optisch effect. Veel meer dan dat werd het gedragen door een motivatie die in de eerste plaats spiritueel geladen was, onderbouwd door een sterk kosmisch bewustzijn.
Met het rechtop lopen, groeide de mens naar een hoger geestelijk niveau. De verticale lijn is voor Peire het symbool voor de emancipatie van de mens, reikend naar de kosmos. Deze al te nadrukkelijke, bijna clichématige, verwijzing naar het verticalisme in het oeuvre van Peire doet nochtans tekort aan de complexiteit van zijn werk. Ruimte en ritme vormen minstens even belangrijke kenmerken, die de opwaartse uitdeinende werking van de verticale lijnen mogelijk maken. De expliciete ruimtesuggererende werking in zijn schilderijen en graphies mondt uit in tal van architectuurintegraties en expliciet ruimtelijke werken. Zijn ‘environment I’ (1966) uit de collectie van het SMAK en voor deze tentoonstelling gepresenteerd in de inkomhal, vormt in dat opzicht een mijlpaal in zijn oeuvre. Zelf zei Peire daarover: ‘Het is niet één schakel in mijn werk, maar een paal waar de ketting, gevormd door schakels, aan vastzit. Het is het werk dat het meest expliciet een beeld geeft van mijn streven.’ De tentoonstelling groepeert een 40-tal schilderijen van Peire - verwezenlijkt tussen 1934 en 1993 - en geeft tegelijk een min of meer chronologisch overzicht van de verschillende ateliers en van de evolutie in het werk van de kunstenaar.
