Dieter Appelt (°1935, Niemegk) is een bekend Duits fotograaf en invloedrijk docent te Berlijn.
Hij is werkzaam als beeldend kunstenaar sinds de vroege jaren ’70, stelde reeds tentoon in vele internationale tentoonstellingen en vertegenwoordigde Duitsland op de Biënnale van Venetië. In zijn oeuvre staat het onderzoek naar lichaam en ziel, en de verhouding tussen beide centraal.
Aanvankelijk legde hij zich toe op de studie van muziek en zong verschillende jaren in opera’s. Na een opleiding beeldende kunst en experimentele fotografie liet de opera varen ten voordele van zijn beeldend werk. Kenmerkend voor de periode ’70 en ’80 zijn performances die hij uitvoerde in de natuur, meestal op verlaten plekken of op plaatsen die geschiedenis dragen. Hierin ondergaat het menselijk lichaam - meestal Appelts lichaam - invloeden van de fysische en culturele omgeving waarin het zich bevindt. Bedekt met wit marmerpoeder, stenen, hout, omzwachteld met windels of touw, wordt zijn eigen lichaam herleid tot een medium. De performances worden gedocumenteerd door fotoreeksen. Fotografie is voor Dieter Appelt meer dan een representatietechniek voor objecten of acties. Tegelijk zijn de foto’s bevroren in tijd en toch niet geheel tot stilstand gebracht, ‘fotografie terug in de langzaamheid nemen’ noemt Appelt dit. Dit tot stilte komen leerde hij deels van de Zen-filosofie tijdens een langdurend verblijf in Japan. Bij het vastleggen van bepaalde plaatsen of natuurelementen als hout, steen, water of zand, zoekt Dieter Appelt naar onzichtbare, mysterieuze en eindeloze krachten van verval die buiten onze directe ervaring vallen. Anders dan Joseph Beuys blijft Dieter Appelt geloven in de kracht van het beeld. Hierbij maakt hij gebruik van het volle gamma van technische mogelijkheden, dubbele belichting, schaduw, spiegeling en lange belichtingstijden versterken de lichamelijke aanwezigheid. De sculpturen waarbij steen, hout of spiegel gecombineerd worden, liggen in dezelfde lijn als de constructies waarin Appelt tijdens performances omgeven werd. Ze refereren aan archaïsche, mythologische processen, een steen omgeven door een houtstructuur, een geometrische spiegel- of glassculptuur in de ruimte, waarbij bepaalde delen vaak symbool zijn voor het lichaam. Doorheen Appelts oeuvre staan polariteiten centraal, spanning tussen rede en emotie, licht en schaduw, het verhalende en het pure beeld, het ondergaan van geweld en harmonie, vrijheid en beperking, leven en dood. Op een krachtige en onvergetelijke manier worden deze gecombineerd, en lijkt Appelt dingen aan te bieden die ons lijken te ontsnappen.
