Papierwald

Hun werk kenmerkt zich in de eerste plaats door hun gedreven omgang met een zeer grote waaier aan materialen. Alledaagse objecten, zoals papieren bekertjes, koffiedekseltjes, plastiek folie, karton, plakband enzovoorts, dienen vaak als rechtstreekse inspiratiebron voor hun werk. Door hun omgang en subtiele bewerking van deze banale materialen, transformeren Rapedius/Rindfleisch de betekenis die dit materiaal doorgaans draagt, tot een poëtisch, soms zelfs zeer ‘klassiek’ esthetisch beeld, dat bij de toeschouwer onmiddellijk een aantal associaties triggert. Hiermee stellen ze zich tot doel het gewone en triviale, waaraan de meesten van ons aan voorbijgaan, om te vormen tot een nieuw beeld dat de banaliteit ver overstijgt en een eigen, bijna lyrische poëzie bezit.

In hun beeldtaal zijn Rapedius/Rapedius zich sterk bewust van het feit dat ze als kunstenaars tot een systeem en/of structuur behoren waarin het criterium ‘originaliteit’ doorgaans hoogtij viert. Een kunstwerk dient immers in vele gevallen ‘vernieuwend’, origineel of waardevol te zijn. In tegenstelling tot deze gangbare praktijk zijn Rapedius/Rindfleisch er van overtuigd dat dit ronduit onmogelijk is. Slechts weinige kunstwerken zijn origineel, laat staan waardevol. Deze overtuiging wordt in hun werk benadrukt door hun gebruikmaken van de serialiteit, de herhaling, en door het gebruik van banale, normale materialen, twee aspecten die inherent deel uitmaakten van de minimal- en conceptart uit de jaren zestig en zeventig. Hierdoor wordt elke indruk van ‘orignaliteit’, in de betekenis van vernieuwing, vakkundig ontkracht. Wat uiteraard niet wil zeggen dat het werk van Rapedius/Rindfleisch niet vernieuwend of waardevol is, wel integendeel. Volgens de kunstenaars zit de ware kunst immers niet in het kunstwerk, het eindproduct zelf, maar in de creativiteit en de stroom van ideeën die aan de creatie van het kunstwerk vooraf gaat. Het is deze creativiteit die ervoor zorgt dat er uit iets banaals en waardeloos, iets waardevols kan ontstaan. Zowel de omgang met hun materialen, als hun ideeën over wat kunst moet, of zou moeten zijn, maakt van Rapedius/Rindfleisch één van de meest bescheiden jonge kunstenaarsduo’s van de laatste jaren, en dit zowel artistiek als karakterieel. Hun werk schuwt grote thema’s als ecologie, recyclage en de tegenstelling tussen natuur en cultuur immers niet, maar behandelt deze wel op een bescheiden, soms ironisch-humorische manier, zonder in de val te trappen van het grote, (pseudo-)intellectuele discours dat er dikwijls rond geweven wordt. Zo vertoont hun installatie ‘Wald’, die ze hier in situ in de Kunst Nu-ruimte van het SMAK presenteren, sterke linken met deze grote thema’s, maar wel op een zeer spontane, ongedwongen wijze. Dit werk bestaat voor het grootste deel uit ‘boomstammen’, gemaakt uit duizenden witte kartonnen wegwerpbekertjes, die vergezeld worden van een monumentale foto op ware schaal van een berkenbos. De idee achter dit monumentale woud, volkomen opgetrokken uit wegwerpmateriaal, verwijst inderdaad naar de tegenstelling tussen natuur en cultuur, waarbij de papieren bekers, die oorspronkelijk uit hout gewonnen worden en dus in de eerste plaats de natuur vernietigen, als het ware worden ‘teruggegeven’ aan de natuur, en op deze manier de cirkel opnieuw rond maken. De bekers worden gerecycleerd in functie van de natuur pur sang, en niet in functie van de (vervuilende) industrie, zoals dit doorgaans wel het geval is. En toch is deze installatie niet polemisch of ‘pretentieus’ van aard. Ze claimt geen grote uitspraken of statements rond vervuiling, recyclage of ecologie. Integendeel zelfs, door het subtiele samenbrengen van twee ogenschijnlijk tegengestelde elementen (massaproductie versus natuur), creëren Rapedius/Rindfleisch een zeer poëtisch, bijna lyrisch beeld, dat in de eerste plaats de schoonheid van beide opponenten benadrukt. De hoofdbetrachting van Rapedius/Rindfleisch is immers om in hun beelden tot een poëzie te komen die meer is dan de som van de ‘banale’ samengestelde delen, en die doorheen die poëzie zélf aanzet tot het veranderen van dingen, of tot het anders kijken naar dingen. Als het beeld op zich sterk genoeg is, komt de interpretatie over de impact ervan namelijk wel vanzelf… Rapedius/Rindfeish