Joris Ghekiere (°1955, Kortrijk) neemt als schilder een eigenzinnige en dubbelzinnige positie in. Hij pint zich niet vast op één schriftuur maar verkent diverse schildertechnieken en -stijlen.
Vaak dienen internetbeelden of eigen foto’s als vertrekpunt. Dit leidt tot een oeuvre waarbinnen figuratieve afbeeldingen en abstracte beelden op elkaar inwerken. Ghekiere is gefascineerd door ongecompliceerde, clichématige schoonheid: stillevens met planten of bloemen, of portretten van opgesmukte dames onder meer. Dit soort schoonheid stelt hij in vraag door middel van een ongewoon coloriet, in elkaar vloeiende kleurschakeringen, negatiefbeelden en vervormde composities. Schoonheid evolueert en is immers uiteindelijk vergankelijk. De uitdeinende cirkels die de kunstenaar vaak bovenop zijn beelden spuit, wekken het gevoel op dat zijn schilderijen veranderlijk en beweeglijk zijn en dat er binnen één beeld meerdere perspectieven naast elkaar bestaan. Schoonheid wordt door Ghekiere zowel letterlijk als figuurlijk in een ander perspectief geplaatst. Tegelijk ondermijnt zijn artistieke ingreep de leesbaarheid van zijn beelden van binnenuit: complexloze clichéschoonheid wordt omgezet naar een nieuwe esthetiek gekenmerkt door ongrijpbare complexiteit. En precies deze onvatbaarheid daagt bij het kijken naar Ghekieres schilderijen uit. Het oeuvre van Joris Ghekiere behoort, zoals dat van verschillende Belgische schilders van zijn generatie, tot de beeldbevragende actuele schilderkunst. Daarbij wordt het medium schilderkunst zelf ingezet om het beeld zowel op inhoudelijk als op visueel vlak te bevragen. De tentoonstelling in S.M.A.K. toont werk van de late jaren ’90 tot vandaag.
Deze tentoonstelling wordt gecureerd door Ulrich Loock. Als kunstcriticus en curator die voor verschillende internationale instellingen werkt, heeft Loock van actuele schilderkunst zijn specialiteit gemaakt.
