In het kader van EUROPALIA INDONESIA worden er tal van performances georganiseerd tijdens Performance Klub. Elisabeth Ida komt als laatste aan de beurt. Haar performance is een herdenking van de prodemocratische activisten die net voor de val van generaal Suharto (1997 – 1998) gekidnapt werden en nooit terug naar huis keerden.
Naar aanleiding van Europalia Indonesia 2017, presenteerde Elisabeth Ida (°1979) haar nieuwe film Saksi Bisu (Silent Witness). Let me take you to a tropical paradise in CC Strombeek. Daarin zet ze haar onderzoek verder naar de bewogen jaren 1965-'66 in Indonesië, toen generaal Suharto een anti-communistische zuivering doorvoerde na de mislukte staatsgreep van de zogenaamde “30 September-Beweging”. Aan de hand van de notie van het 'schuldige landschap' brengt zij een aantal prachtige natuursites in beeld, zoals de Gua Grubug-grot in Yogyakarta waarin de lichamen van vermoorde leden van de communistische partij massaal werden gedumpt.
Elisabeth Ida Mulyani is een Indonesische kunstenaar die in Brussel woont en werkt. Zij studeerde fotografie aan KASK School of Arts in Gent. De afgelopen jaren nam zij deel aan verschillende tentoonstellingen in België, Frankrijk, Nederland en Indonesië met fotowerk dat kritisch reflecteert over de geschiedenis en de identiteit van haar geboorteland. Naast fotograaf en filmmaker is Elisabeth Ida ook actief als onderzoeker, tentoonstellingsmaker en performancekunstenaar.
[Performance] Mengenangmu Yang Dihilangkan (2018) (Ter Liefdevolle Herinnering aan de Vermisten) - donderdag 11.01.2018 – 20:00 – 21:00
“Aku ora pengen kowe lunga, aku ya ra pengen kowe mulih. Aku pengen kowe ana …”
“Ik wil dat je nooit weggaat, maar ik verlang niet dat je hier bent. Ik wil alleen dat je bestaat …”
(Sipon, vrouw van de gekidnapte dichter/arbeidsactivist Wiji Thukul)
In de periode 1997-'98, net voor de val van generaal Suharto, werden 22 prodemocratische activisten gekidnapt door de militairen van de Nieuwe Orde. Negen onder hen werden vrijgelaten maar dertien anderen zijn tot op heden vermist.
De performance is een herdenking van zij die niet naar huis terugkeerden; van wie nooit meer iets werd vernomen. Hun familie en vrienden spaarden sindsdien moeite noch troost om hun zaak in de publieke belangstelling te houden. Sedert januari 2007 voeren zij een wekelijkse, stille actie voor het Koninklijk Paleis van Jakarta en op andere plaatsen in het land. Kenmerkend voor deze manifestatie zijn de opgestoken zwarte paraplu’s die de deelnemers beschermen tegen de zon of de regen, maar tegelijk dienen als drager van hun boodschappen.
Naast de vermisten wil Elisabeth Ida in haar performance ook deze “Aksi Kamisan” (Donderdag Actie) huldigen omdat ze de eindeloze liefde voor de gekidnapte kinderen, familie en vrienden symboliseert maar ook de liefde voor het eigen land. Wie zich zijn verleden niet herinnert, is volgens de kunstenaar immers gedoemd om zijn fouten te herhalen.
De performance neemt de vorm aan van een 'laatste avondmaal' waarbij 12 deelnemers plaatsnemen aan een lange tafel en samen dineren in de aanwezigheid van een dertiende, lege stoel.
