In de film "Je N’aime Plus La Mer" focust filmmaker Idriss Gabel op een aantal kinderen die naar België zijn gevlucht en vertelt hun verhaal vanuit hun perspectief en in hun woorden.
Op 20 juni 2019 werd in de inkomhal van het S.M.A.K. de film "Je n'aime plus la mer" van Idriss Gabel getoond.
Ze komen uit Afghanistan, Iraq of Eritrea. Samen met hun ouders zijn zij ontsnapt aan oorlog en vervolging. Zij zijn op de vlucht gedwongen en ondanks hun prille jaren hebben zij al vele beproevingen moeten doorstaan voordat zij Europa bereikten. Anderen is het nooit gelukt om deze tocht te voltooien; zij zijn verzwolgen door de Middellandse Zee, omgekomen in de bergen of verdwenen in de mensenhandel.
Maar hoe maak je, eenmaal aangekomen in België, een nieuwe start? Hoe vind je een plekje voor jezelf in een omgeving die zo verschillend is van het dorp of de stad waar je vandaan komt? Hoe ziet je leven er uit op het Belgische platteland in een opvangcentrum van het Rode Kruis waar het lange wachten op een erkenning van jouw status als vluchteling begint?
