Het werk van de Turkse kunstenaar Ahmet Öðüt heeft een pseudo-documentair, scherp en humoristisch, soms slapstickachtig, karakter. Öðüt creëert situaties waarin de connectie tussen subjectieve en collectieve herinneringen en de al dan niet correcte overdracht van de geschiedenis centraal staan. De prototypische presentatie van de geschiedenis interesseert hem niet. Hij lokaliseert eerder de historische hiaten en reconstrueert een nieuwe versie op basis van informatie die normaal gezien tussen de plooien van onze persoonlijke herinneringen verdwijnt. Als tegengewicht voor een allesomvattende, ideologische notie van geschiedenis, streeft Öðüt naar verschillende versnipperde, veelvoudige en kleinere verhalen.