De Israëlische kunstenaar Alon Levin bouwt omvangrijke installaties, archieven, organisatiesystemen en strakke assemblages uit eenvoudige materialen als hout, spaanplaat en triplex. Levins werk weerspiegelt zijn fascinatie voor ons dwangmatig streven naar orde en structuur. Als kunstenaar is hij daarbij niet zozeer geïnteresseerd in het absolute (en statische) ideaal van orde, dan wel in het eigenlijke proces van organiseren en archiveren. Als inherent onderdeel van dit proces rekent Levin ook de onherroepelijke ineenstorting van deze nagejaagde orde, waardoor een beloftevolle ruimte ontstaat voor het authentieke ‘nieuwe’. Continue (economische) groei bereikt immers altijd zijn limieten en dijt uit boven het hanteerbare, zodat alternatieve structuren moeten worden uitgedacht.
