Wanneer Cady Noland wordt geboren, is haar vader Kenneth Noland een van de belangrijkste kunstenaars van de Colorfield Painting. Het is een van de artistieke reacties op het abstract expressionisme, dat in de westerse kunstgeschiedenis wordt beschouwd als de allereerste Amerikaanse kunststroming na een lange Europese opperheerschappij. De naoorlogse economie bloeit en de VS zien de toekomst optimistisch tegemoet. Maar er zijn ook de Vietnamoorlog en de neergeslagen oproer van 1968.
In haar kunst haalt Cady Noland dan ook compromisloos uit naar de keerzijde van de Amerikaanse droom van vrijheid, veiligheid en succes voor iedereen. Haar thesis over de psychopathologie van de Amerikaanse cultuur brengt haar er in 1987 toe om het essay ‘Towards a Metalanguage of Evil’ (Naar een metataal van het kwaad) te schrijven. Het is een vlijmscherpe kritiek op de tweeslachtige Amerikaanse maatschappij van mensen die profiteren van die mensen die zich niet kunnen onttrekken aan wat Noland cynisch benoemt als het in de VS beschikbare ‘meta-spel’. Dit wordt een van de centrale thema’s van haar oeuvre.
De Amerikaanse vlag komt vaak in haar werken voor, zij het zelden in een waardige staat. Later werk toont een uitgesproken sculpturaal vocabularium van gevonden readymades dat thema’s zoals geweld, controlemechanismen en ruimtelijke en fysieke inperking (omheiningen, handboeien etc.) blijft aansnijden. Na 1992 vermindert Nolands productiviteit en eind jaren ’90 trekt ze zich terug, ontgoocheld en uit onvrede met de gang van zaken in de kunstwereld.
