Donald Judd wordt beschouwd als een van de voortrekkers van het Amerikaanse minimalisme, een kunststroming die ontstond in het midden van de jaren 1960.
Begin jaren 1950 begon hij zijn artistieke praktijk als abstract-expressionistisch schilder, volledig in de geest van de toen heersende kunstideologie, maar hij vond deze stijl al snel naar eigen zeggen ‘te los’. Toen hij half jaren 1950 begon te experimenteren met houtsnede, evolueerden zijn schilderijen van expressionistisch naar uitgepuurd abstract, waarbij hij zich eerst concentreerde op amorfe en organische vormen, die stilaan meer evolueerden naar abstracte ‘curves’.
In 1961–1962, twee kanteljaren in zijn artistieke ontwikkeling, laat Judd definitief de schilderkunst achter zich en schakelt hij resoluut over naar het sculpturale.
Hoewel Judd steeds als een van de peetvaders van het minimalisme werd beschouwd, week hij er door zijn radicale streven naar volkomen autonomie tegelijkertijd ook van af, en heeft hij meermaals beweerd zich niet echt te vereenzelvigen met deze kunststroming.
