Hyber wordt tot de belangrijkste vertegenwoordigers van de zogenaamde Esthétique Relationelle (of Relational Esthetics) gerekend. Deze term – die eerder een groepering dan een kunststroming benoemt – werd in 1998 geïnitieerd door de Franse criticus Nicolas Bourriaud in een poging om de vaak opake, participatieve en open kunst uit de jaren 1990 te analyseren. Volgens Bourriaud behelst de Relational Art een reeks van artistieke praktijken die als theoretisch en praktisch vertrekpunt het geheel van menselijke relaties en hun sociale context hebben, in plaats van de ‘onafhankelijke’ en ‘private’ kunstwereld en haar instituten. In deze praktijk werd niet langer de kunstenaar centraal geplaatst in de conceptie van het kunstwerk, maar genereert het kunstwerk zelf een sociale omgeving (dikwijls in nauwe samenwerking met andere partners), waarin toeschouwers actief kunnen participeren.
Hyber was van oorsprong wiskundige, wat zijn fascinatie verklaart voor de combinatie van kunst en wetenschap in zijn artistieke praktijk. Vanuit zijn favoriete statement ‘Art is all the possibilities of the world’
concipieert Hyber zijn werk in de vorm van een netwerk dat zich voortdurend vertakt en waarin echo’s van de vorige werken steeds blijven doorschemeren in latere creaties. Hyber beschouwt elk van zijn werken steevast als een intermediair, een tussenstation in een continu evoluerend work in progress dat als een gedachtemachine steeds nieuwe, onvoorziene connecties maakt. Hyber plaatste een kunstobject door het creatieve proces van de kunstenaar weer in het dagelijkse leven. Hiermee werd hij beschouwd als een van de belangrijkste en meest consequente aanhangers van de Esthétique Relationelle.
