Hans-Peter Feldmann wordt erkend voor zijn fundamentele bijdrage aan de (post)conceptuele kunst. Jongere kunstenaars-fotografen, zoals Wolfgang Tillmans en Thomas Demand, zijn door hem beïnvloed. Zelf wil hij liever niet als kunstenaar worden omschreven. Met wat hij maakt, wil hij kunst loskoppelen van het genie van de kunstenaar. Feldmann treedt dan ook consequent conventies met de voeten: bv. signeert noch dateert hij zijn werk en weigert hij edities te nummeren.
In het naoorlogse Duitsland waarin Feldmann opgroeit, zijn beelden schaars. Als kind is hij in de ban van beelden op postzegels en uit boeken die hij uitknipt om ze in andere boeken te kleven. De zeldzaamheid van beelden zet hem aan tot het verzamelen van vooral fotografische beelden. In de jaren ’50 wordt Feldmann geweigerd aan de academie van Düsseldorf. Hij gaat chemie studeren maar volgt later een kunstopleiding in Oostenrijk. Het docentschap van Joseph Beuys in Düsseldorf en het feit dat in die periode de stad een van de belangrijkste broeihaarden voor actuele kunst is, beletten Feldmann niet om uit de stad weg te trekken.
Feldmann concentreert zich vooral op fotografie. Intussen hebben popart en haar Duitse variant ‘Kapitalistisch Realisme’ het publiek geleerd om beelden uit de populaire media als onderwerp en materiaal van kunst te aanvaarden. Tussen ’68 en ’75 publiceert Feldmann geniete schriftjes: in eigen beheer, goedkoop samengesteld en met onvermelde oplages. Hij brengt er zonder bronvermelding zelfgemaakte en gevonden foto’s op thema in samen. Zo pleit hij impliciet voor de volstrekt gelijke waarde van de beelden. Verder stelt Feldmann ook fotoseries samen: zeventig foto’s van alle kledingstukken van een anonieme vrouw, of beelden van banale gebeurtenissen zoals een schip dat langsvaart. Zakelijk en objectief toont hij wat hij vindt. Betekenisvorming laat hij aan ons over.
In ’75 begint Feldmann in Düsseldorf een antiekwinkel. Vijf jaar later trekt hij zich volledig uit de kunstwereld terug. Wat hij nog aan ‘kunst’ bezit, vernietigt hij of schenkt hij weg. In de winkel ziet hij een uitgelezen kans om niet van zijn kunst te hoeven leven. In ’89 haalt Kaspar König Feldmann terug naar de kunstwereld. Vandaag staat zijn winkel als de installatie ‘Laden 1975-2015’ tentoongesteld in München tussen installaties van Joseph Beuys, Ilya Kabakov en Anna Oppermann. Feldmann werd (her)ontdekt als appropriatie- (of toe-eigenings)kunstenaar avant la lettre.
Eind jaren ’90 publiceert Feldmann ‘Die Toten 1967-1993’, een commentaarloze, afstandelijke verzameling mediaportretten van de overleden slachtoffers en daders van het geweld tussen de Rote Armee Fraktion en West-Duitsland. In 2008 toont hij meer dan 100 voorpagina’s van internationale kranten die verschenen op 12 september 2001, de dag na de aanslagen op de Twin Towers. In 2010 wint Feldmann de prestigieuze Hugo Boss Prize. De prijs levert hem $100.000 en een tentoonstelling in het New Yorkse Guggenheim op, waar hij de muren bekleedt met 100.000 biljetten van één dollar.
Feldmann registreert, verzamelt, ordent en toont. Meer niet. Daarbij beperkt hij zich niet tot fotografische beelden. Hij eigent zich ook schilderijen van anderen toe. In het spoor van Marcel Duchamp, die de ‘Mona Lisa’ van een snor voorzag, koopt hij schilderijen op veilingen, verwijdert de signaturen en voegt er humoristische ingrepen aan toe. Iets gelijkaardigs doet hij met beroemde sculpturen. Hij schildert bv. gipsen kopieën van Michelangelo’s ‘David’ in het roze en lakt hun teennagels rood. Feldmann haalt de kunst van haar sokkel en stelt haar gelijk met ambacht en kitsch.
