Hiwa K is een van de belangrijkste Iraakse hedendaagse kunstenaars, die voornamelijk de laatste jaren – sinds de internationalisering van de kunstwereld en de daaruit volgende stijgende interesse in actuele, niet-westerse kunst – ook internationaal doorbreekt. Zijn zelfeducatie laat een sterke indruk na op zijn latere artistiek werk, dat een voortdurende kritiek vormt op het systeem van het kunstonderricht en op de mythe van het individuele kunstenaarschap. Hiwa K kortte zijn achternaam ook doelbewust af tot K. Door letterlijk zijn identiteit te verhullen, komt paradoxaal genoeg de letter K naar de voorgrond als een nagenoeg anoniem teken, dat niet vereenzelvigd kan worden met een ‘ik’ of een bepaalde groep. De tegenstelling tussen ergens bij horen en vervreemding ontwikkelt zich als een constante in Hiwa K’s oeuvre.
Door zijn afkomst uit een land dat voortdurend in oorlog verkeert, moet Hiwa K naar eigen zeggen zijn kunstenaarsblik voortdurend laveren tussen horizontaal (het landschap) en verticaal (de hemel), wat hem hypergevoelig maakt voor zijn dagelijkse omgeving. Dit constante gevoel van onthechting van iets wat doorgaans als ‘thuis’ wordt gedefinieerd, vormt de ware drijfveer achter het werk van Hiwa K, waarin alledaagse (omgangs)vormen, mondeling overgedragen verhalen en geschiedenissen, en politieke constructen met elkaar worden vermengd. Voor de constructie van zijn werken put Hiwa K uit verschillende bronnen, zoals verhalen verteld door zijn familieleden en vrienden, gevonden situaties of alledaagse ontmoetingen, die steevast te maken hebben met een bepaalde pragmatiek en noodzakelijkheid. Het voortdurende verlangen naar verbinding, een wilde, breed gedragen nieuwsgierigheid en een ongebreidelde drang om altijd weer bij te leren, vormen de stuwende kracht en inhoudelijke lijn van Hiwa K's kunst, die steeds draait rond het verenigen en uitbalanceren van het individuele versus het collectieve, en dit binnen een gelaagde en multiculturele werkelijkheid. Veel van zijn werken hebben een participatieve en collectieve inslag en drukken de idee uit van kennisvergaring door alledaagse ervaringen, eerder dan door een educatieve doctrine.
