De vroeg gestorven Hugo Debaere is moeilijk te plaatsen binnen één groep, stijl of stroming. Zijn werk brengt invloeden van Westerse en Afrikaanse kunst en elementen uit verleden en heden tot synthese. In Afrika werd hij geconfronteerd met de recuperatie van materialen, en vooral van mest. Mest staat daarbij voor het leven en de dood, maar ook voor eenvoud en een intens contact tussen mens en natuur. In de periode 1990-‘93 maakt Debaere grote sculpturen van olifantenmest, vermengd met houtlijm en urine, en aangebracht op metaalgaas of jute.
Net zoals mest connecties heeft met de oerelementen, zo verwijzen ook zijn sculpturen naar oorsprong en vruchtbaarheid, bijvoorbeeld in Grote borst, naar lichamelijkheid en spiritualiteit in Oor en Nimba, naar leven en dood in Slang. Mest maakt een voortdurend proces van metamorfose door en blijft als het ware altijd onafgewerkt: het droogt, barst, beschimmelt, maar verkrijgt zo tevens een mooie patine. De combinatie van vorm en materiaal is bijzonder expressief. Als vorm zijn Debaeres sculpturen mateloos sterk, en toch onbestendig. Hun fysieke en mentale directheid en confrontatie laat geen afstand toe; ze vragen om een lichamelijke benadering, een aftasten met het oog. Maar hun monumentaliteit maakt ze tegelijk ontoegankelijk, waardoor ze een respectvol kijken afdwingen. Bovendien hangen deze sculpturen, waardoor ze hun machteloosheid en onvermogen tonen; ze hebben geen stabiele plaats in de wereld.
