Ilya Kabakov kan beschouwd worden als een van de bekendste Russische kunstenaars van de voorbije eeuw.
Al op jonge leeftijd voelde Kabakov zich gewrongen tussen twee identiteiten: zijn officiële Sovjetburgerschap enerzijds en anderzijds zijn persoonlijkheid die zich kritisch opstelde tegenover de communistische staat, die ook op het gebied van kunst de scepter zwaaide.
Vanaf 1959 ontwierp Kabakov in dienst van de staat illustraties voor kinderboeken. Dit ‘officiële’ werk moest voldoen aan van hogerhand gedicteerde regels, zowel qua vorm als inhoud. Voor zijn persoonlijke en autobiografische werk hanteerde Kabakov initieel dezelfde sprookjesachtige vormentaal als voor het illustreren van de kinderboeken. Ook de inhoud was van bij aanvang vaak speels en absurdistisch, doorspekt met een verfijnde ironie.
Met de komst van Gorbatsjov en de Perestrojka in de jaren 1980 boden zich nieuwe mogelijkheden aan voor de Sovjetkunstenaar. In het geval van Kabakov betekende dit dat hij in 1987 zijn eerste buitenlandse reis maakte, iets wat voorheen geen optie was. Op dat moment kwam zijn werk in een brede westerse context terecht, een scharnierpunt binnen zijn oeuvre. Omdat hij als ‘geïsoleerde’ Sovjetkunstenaar het vreemd vond om zijn werk te tonen binnen de muren van een typische westerse white cube, bouwde hij zijn eigen context: dromerige settings, die meteen de aanleiding vormden voor Kabakovs bekende total installations. Deze installaties, die in tegenstelling tot de lichte en luchtige Albums tamelijk duister en geheimzinnig waren, vormden nu het kader voor het brengen van zijn verhalen.
