Voor Jef Geys was kunst geen op zichzelf staand gegeven maar verstrengeld met het alledaagse leven. Van ‘zijn’ dorp Balen tot de wijde wereld. Geys koos resoluut voor de anti-elitaire kant van kunst. Zo stelde hij in 1971 voor om als slot van zijn solotentoonstelling in het Antwerpse Koninklijke Museum voor Schone Kunsten datzelfde museum op te blazen. Vanaf 1957 ontwikkelde hij kunst uit zijn ‘archief van het alledaagse’, een bewaarplek van sporen van wat er zich in zijn leven en directe omgeving had afgespeeld. Daaruit groeide een wijdvertakt kluwen van associaties. Op gezette tijden puurde de kunstenaar er nieuwe syntheses uit waarmee hij vastomlijnde denkpatronen over kunst en het leven in vraag stelde. Sinds 1969 maakte Jef Geys bij elk van zijn tentoonstellingen een ‘Kempens Informatieblad’ en/of ‘Kempens Informatieboek’. Oorspronkelijk was dat blad een lokale publicatie waarin streeknieuws werd verspreid. Sinds Geys het blad overnam, kreeg het ook een artistieke functie. Het speelde een essentiële rol binnen het oeuvre van de kunstenaar als democratische vorm van tentoonstellingscatalogus.
