De Nederlandse kunstenaar Manon de Boer maakt voornamelijk filmportretten waarin ze de betekenis van identiteit onderzoekt. In deze portretten spelen het geheugen en taal-, tijd- en ruimtebeleving een belangrijke rol. Tegelijk verkent ze in elk van haar films ook het medium zelf, onder meer door voortdurend de traditionele hiërarchie tussen beeld en geluid te doorbreken.
Haar eerste zwart-witportretten maakt ze van vrienden en kennissen terwijl ze geconcentreerd met iets bezig zijn, zoals gitaarspelen. Dit leidt tot een installatie waarin de Boer drie kortfilms naast elkaar laat zien, waarin ze met een tussentijd van ongeveer vijf jaar telkens dezelfde lezende vrouw in beeld brengt.
Onderzoek naar de werking van het geheugen uit zich onder meer in filmportretten waarin vrienden praten over een voor hen treffende gebeurtenis. Later filmt ze het gezicht van deze vrienden opnieuw terwijl ze naar hun eigen verhaal luisteren. De Boer registreert hen op een moment dat ze hun geheugen inzetten, goed wetende hoe bedrieglijk het geheugen kan zijn.
Een rode draad in later werk is De Boers fascinatie voor de manier waarop mensen in de ruimte aanwezig zijn en haar met hun lichaam of stem belichamen. In vergelijking met vroegere portretten, waarin de camera de performer centraal weergaf, laat ze de geportretteerde hier buiten beeld en neemt ze de omgeving traag in zich op.
