Hoewel Maria Serebriakova haar oeuvre weigert te omschrijven als conceptueel, gaat ze toch om met de intrinsieke en ontologische problemen van de kunst. Ze bekijkt kunst als een communicatieve structuur die ertoe in staat is de beperking van de (gesproken) taal te overstijgen. Voor haar is kunst een medium om iets uit te drukken dat niet in woorden te beschrijven valt. Haar objecten, installaties, grafiek en foto’s wortelen allemaal in Serebriakova’s persoonlijke visie op de menselijke existentie. Ze onderzoekt thema’s als de menselijke tragedie, leegheid, eenzaamheid, misverstanden en wreedheid, die ze via haar kunst tilt tot op een universeel, filosofisch niveau. Hoewel de door haar verkozen thema’s dikwijls gelinkt zijn met negatieve gevoelens, straalt haar werk toch een subtiele, menselijke warmte uit. Dit effect bereikt Serebriakova door haar kunst inherent te spekken met een beeldtaal die rechtstreeks appeleert aan de meest intieme en verborgen gevoelens van de toeschouwer. Ze onderzoekt consequent naar haar eigen identiteit, en koppelt dit, in functie van het algemene begrijpen van haar werk, aan de universele zoektocht van de mensheid naar zichzelf.
