Michel François studeert in Brussel. Al vroeg wordt zijn werk internationaal erkend. In 1992 neemt hij deel aan Documenta IX en in 1999 representeert hij België samen met Ann Veronica Janssens op de Biënnale van Venetië.
Het oeuvre van François ontvouwt zich als een organisch, ogenschijnlijk natuurlijk proces, gestaag transformerend en muterend, de bouwstenen ervan voortdurend in interactie. Zijn werken zijn gemaakt van uiteenlopende natuurlijke en industriële materialen en nemen zeer diverse vormen aan van fotografie en print over video, sculptuur en ruimtelijke ingrepen tot zelfs tentoonstellingen.
François’ werk heeft een uiterst efemeer, ongrijpbaar karakter. Altijd kunnen er onderdelen aan worden toegevoegd en andere relaties worden aangegaan. En toch is het buitengewoon consequent en herkenbaar in zijn poëtische, haast romantische signatuur. Radicaal concept en frivole vorm sluiten elkaar niet uit. Integendeel, ze dagen elkaar uit, ondermijnen en verdiepen elkaar in een speelse, intelligente en gevoelige dialoog.
Sinds de jaren ‘80 ontwikkelt zijn oeuvre zich rond meerdere thematische clusters. Eén sculptuur of verschillende versies ervan kunnen behoren tot meerdere clusters. Betekenis evolueert via steeds nieuwe associaties tussen werken en wisselende posities in de ruimte, waarbij doorkijkgaten, symmetrische kamers en spiegelingen communicatie initiëren. Wat alle clusters delen, is een zoektocht naar hoe materie metamorfoses kan ondergaan tot betekenisvolle werelden.
Als metafoor voor zijn praktijk gebruikt François de ‘rizoom’, een ondergronds woekerende plantenwortel, schijnbaar zonder begin of einde, die steeds opnieuw omhoog buigt om nieuwe planten te vormen. Eindeloos recycleert en transformeert hij ‘waardeloze’ materialen, zoals hout, papier, beton en zeep, en natuurlijke krachtbronnen, zoals water, vuur, wind of de mens. Een vlag wappert in een kunstmatig opgewekte windvlaag. Een installatie vormt zich rond opgebrande boeken. Voetstappen over neonlampen laten een verbrijzeld pad achter.
Balancerend tussen creatie en groei, verval en destructie herinnert François ons voortdurend aan de fragiliteit van onze wereld, waarin zowel schoonheid als gruwelijkheid schuilt. Hij toont hoe we haar zowel maken als vernielen en hoe dit de kracht en kwetsbaarheid van de mensheid weerspiegelt. Zijn chaotisch universum in continue evolutie lijkt een ode aan het oncontroleerbare leven en staat in contrast met starre, zielloze kunst die voor de eeuwigheid moet worden bewaard.
