Philip Van Isacker studeert rechten en kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Gent vooraleer hij beeldend kunstenaar wordt. In het begin van zijn artistieke loopbaan creëert Van Isacker voornamelijk schilderijen maar al snel ontwikkelt hij zich tot beeldhouwer en in de jaren ‘80 stelt hij zijn eerste sculpturaal werk tentoon. Zijn beeldhouwkunst, bewegend tussen abstractie en figuratie, is getypeerd door een minimalisme dat postmodernistische invloeden bevat en vloeit voort uit een conceptueel denkproces. De klassieke beeldhouwkunst en haar nalatenschap vormt de basis van zijn artistieke praktijk. Terwijl zijn vroeg werk gekenmerkt wordt door geometrische structuren, bepalen organische vormen en gestalten doorgaans zijn recent werk.
Van Isacker creëert zijn beeldhouwkunst voornamelijk uit klei, marmer en metaal. Bovendien is het opmerkelijk dat Van Isacker vergankelijke materialen verkiest die onderhevig zijn aan de elementen. Daardoor lijkt zijn beeldhouwkunst het vervliegen van de tijd en de vluchtigheid van het leven te evoceren. Zijn werken, die zich in een permanente staat van onvoltooidheid bevinden, definieert hij als “monumenten voor het recht op twijfelen”. Het efemere of vergankelijke karakter van zijn werk zorgt voor een openheid en gelaagdheid. Meerdere interpretaties zijn mogelijk en we kunnen zijn werk vrij invullen.
Van Isacker verzet zich eveneens tegen vormen van categorisering. Met de reeks ‘Tekeningen en sculpturen zonder eigenschappen’ lijkt Van Isacker te beklemtonen dat zijn werk uit zichzelf tot stand komt en niet moet voldoen aan bepaalde voorop vastgelegde eigenschappen. Een cruciaal thema binnen zijn artistieke praktijk is het menselijk lichaam. Initieel stelt hij het lichaam gefragmenteerd voor waarbij een torso of een hoofd rust op een sokkel. Geleidelijk aan maken lichaamsonderdelen plaats voor het volledige menselijke lichaam dat hij met of zonder sokkel presenteert.
Los van het menselijk lichaam, produceert Van Isacker in de jaren ‘90 een sculpturale reeks rond de beeldhouwkunstige techniek van de drapering om de notie van beweging als autonome entiteit te onderzoeken. Vanaf de jaren 2000 integreert Van Isacker videokunst in zijn artistieke praktijk en bewegend beeld duikt vanaf dan geregeld op in zijn sculpturale installaties. Een voorbeeld is ‘Within The Movement Of Time / The Juggler’ (2009), dat video en bestaande, autonome kunstwerken samenbrengt om tot een totaalbeeld te komen.
Naast bij de traditionele kunstinstellingen, is de beeldhouwkunst van Philip Van Isacker ook te zien in de publieke of semipublieke ruimte. Zijn in-situ werk duikt voor het eerst op in de Gent. Tijdens de groepstentoonstelling ‘Chambres d’Amis’, die in 1986 samengesteld wordt door Jan Hoet, presenteert Van Isacker vier sculpturale werken uit klei en staal die door de blootstelling aan de natuurelementen continu in verandering waren. Na ‘Chambres d’Amis’ installeert Van Isacker meer werk in de publieke ruimte waaronder in Knokke, Mechelen, Antwerpen en Den Haag. Van Isacker gelooft in een toegankelijke kunst. Zoals hij zelf aangeeft, wil hij dat “kunst begrijpbaar is voor de mensen, kunst moet verder gaan dan een bepaalde elite. Dat heeft niets met figuratief of abstract te maken”.
Een van zijn meest besproken sculpturen in de publieke ruimte is ‘De jongleur of De man die zijn evenwicht zoekt’ (2005) in Eeklo. De sculptuur maakt deel uit van de reeks ‘The Juggling Man’ en vertrekt van de eponieme sculptuur van de Nederlandse beeldhouwer Adriaen De Vries, wiens werk de drempel overschreed naar de barok, die op zijn beurt inspiratie vond bij een Hellenistische sculptuur welke zogezegd gerestaureerd zou zijn door Michelangelo. Van Isacker’s jongleur geniet meerdere interpretaties gaande van een portret van de kunstenaar die de toeschouwer entertaint tot een representatie van de zoekende mens.
Van Isacker doceerde tussen 1993 en 2014 beeldhouwkunst aan Sint-Lukas in Gent en hij was ook verbonden aan de vakgroep Architectuur en Stedenbouw van de Universiteit van Gent. Naast beeldhouwer en docent, is Van Isacker ook kunsthistoriograaf of schrijvend kunstenaar. Hij publiceert geregeld boeken, waaronder meest recent ‘De Sculptura: Over de beeldhouwkunst’ in 2021. In zijn schrijven, analyseert Van Isacker de beeldhouwkunst door middel van sculpturale casestudies die significant zijn voor de geschiedenis van het medium.
