Richard Jackson is een van de meest radicale Amerikaanse hedendaagse kunstenaars van zijn generatie, die de grenzen van het medium schilderkunst rigoureus aftast en overschrijdt. Hij kan beschouwd worden als een van de meest kritische navolgers en herinterpreteerders van het (Amerikaanse) abstract expressionisme.
Tot op de dag van vandaag blijft Jackson een relatieve einzelgänger binnen de Amerikaanse hedendaagse kunst, die met zijn ‘schilder-installaties’ op radicale wijze het medium schilderkunst onderzoekt en het op zijn materiële, ruimtelijke en kunsthistorische grenzen test en herinterpreteert.
Sinds de late jaren 1960 heeft Jackson steeds de schilderkunst centraal gesteld in zijn kunstenaarspraktijk,
Jackson concentreert zich hierbij meer op het proces van het schilderen dan het eindresultaat. Zo werd Jackson in de jaren 1970 en 1980 voornamelijk bekend met zijn monumentale schilderijeninstallaties, waarbij hij honderden schilderijen op elkaar stapelde en samensmeedde tot reusachtige, architecturale constructies, en met zijn grootschalige abstracte muurschilderingen die hij aanbracht door volledige, nog natte schilderdoeken als penseel te gebruiken.
Vanaf de jaren 1990 kreeg het aspect van de installatie meer en meer de bovenhand in het werk van Jackson, hoewel de schilderkunstige connotaties nog steeds overduidelijk aanwezig bleven. In zijn installaties deed
Jackson als het ware het omgekeerde van wat hij in zijn vroegere, meer schilderkunstige beelden had gedaan: in plaats van het medium schilderkunst te gebruiken om de grenzen ervan op een ruimtelijke manier aan te tonen en te verleggen, maakt hij in zijn installaties gebruik van de ruimtelijke figuratie om een schilderkunstig beeld te creëren, waarbij hij niet langer een destructieve, maar eerder een constructieve aanpak hanteert.
