In de jaren ’80 en ’90 onderzocht Robert Therrien al dan niet ‘readymade’ voorwerpen en de visie erop binnen de postmoderne beeldhouwkunst. Zijn vroege sculpturen ademen echo’s van pop art en minimalisme maar bleven door hun huiselijke esthetiek en hun beperkte schaalmanipulatie ‘op mensenmaat’. Vanaf de jaren ‘90 begon Therrien schaalvergroting toe te passen op zijn ‘huishoudelijke sculpturen’, waardoor ze werden opgeladen met een momumentaal aura van vervreemding. Therriens uitvergrotingen van alledaagse gebruiksvoorwerpen hadden een gelijkaardig effect als de imposante beeldhouwkunst van totalitaire regimes, maar leverden een kritisch commentaar op de westerse mens, die slaaf was geworden van zijn dagelijkse routine, terwijl totalitaire regimes bij routine vaak baat hebben. Therriens sculpturen staan symbool voor het onderhuidse drama van ons banale maar universele bestaan.
