In 1957 introduceert Walter Leblanc zijn monochrome reliëfs: collages van materialen zoals zand, papier, stukjes doek, fijne stokjes, koord en metalen oogjes, die hij op papier of doek kleeft en overdekt met een éénkleurige verflaag. In de twisted strings beperkt Leblanc zich tot één enkel structureringselement: in elkaar gevlochten en getorste katoendraden, die op de drager worden gespannen in een strikt geometrische ordening. Uit het tweedimensionale, witte vlak ontstaat een ruimtelijke werking, afhankelijk van het licht en van de positie van de toeschouwer. De torsies worden gekenmerkt door gedraaide bewegingen van katoenen draden, polyvinyl-linten of gelakt metaal. De niet-hiërarchische ordening van quasi identieke elementen heeft een desoriënterende, vibrerende werking op het oog. Vanaf 1975 richt het onderzoek van Leblanc zich op de geometrische grondvormen - de driehoek, het vierkant en de cirkel - en hun afgeleiden - de rechthoek en de ellips. Hij maakt ook sculpturaal werk en raakt meer en meer geboeid door de integratie van zijn werken in de architecturale ruimte. Leblancs kunst sluit aan bij internationale bewegingen, waaronder de Zero-groep in België, die eind jaren ’50 opkomen tegen het ‘spontane’ en emotionele gebaar in de informele kunst. Met het Franse Nouveaux Réalisme heeft hij de herwaardering van alledaagse materialen gemeen, met de Op Art zijn fascinatie voor optische illusies en met het Amerikaanse Minimalisme zijn hang naar versobering en nadrukkelijke sereniteit. \"Si au moins je pouvais faire de la musique visuelle ayant la qualité de poésie, d’architecture et de danse, je serais un homme heureux,\" schrijft Walter Leblanc.
