No Title

De stad als metafoor is een rode draad in het oeuvre van Ante Timmermans. Niet enkel als urbane ruimte of architectonisch decor, maar ook als een verwarrende plaats waar de verworvenheden van de beschaving dreigen ineen te storten. Menselijke sporen van routine hebben zich als littekens in een landschap gegrift. In Timmermans’ tekeningen worden ruimten vastgelegd als een soort gedachtekaarten, mind maps, waarvan de werkingsmechanismen echter van elkaar verschillen. Over het witte blad loopt een netwerk van lijnen. Het geheel refereert aan de plattegrond van een grote stad, die is samengesteld uit heterogene gebouwen, hoogspanningskabels en afgebakende zones. Wanneer men de tekening van dichterbij bekijkt, ontdekt men dat de vermeende metropool een abstract product van de fantasie is. De complexe compositie zou in werkelijkheid immers helemaal niet functioneren. Dikke strepen en witte vlakken die er op het eerste gezicht uitzien als straten, spoorwegen of ringlanen, lopen dwars door gebouwen en gevels van huizen en worden puur abstracte patronen zonder constructieve functie. Timmermans’ absurdistische compositie lijkt maar één logica te volgen: die van punten en lijnen. Ze zijn vooral de neerslag van zijn denken, getekende denkbeelden in zwart-wit met een krachtige ritmiek die noch licht, noch zwaarmoedig is. De veelheid aan tekens creëert een gelaagdheid die telkens opnieuw vertrekt vanuit de routinematige sleur, gesymboliseerd in de cirkelvormige laan. Systematisch tekent Timmermans verder tot er uit de verzameling abstracte basismodules iets schijnbaar concreets ontstaat: het beeld van een stad. Het resultaat is echter niet-leefbaar en volkomen desolaat: we staan voor een anonieme spookstad, een niemandsland.