Manon de Boer stelt momenteel tentoon in MDD, nog tot 22.Mei.2022.
Manon de Boer | Marbles and Cards (The Untroubled Mind bis), 2021
10 + 2 a.p.’s
3 inkjet prints, 12 x 16 cm foto op 30 cm x 30 cm mat cotton archival Hahnemuhle Photo Rag 308 gr papier
ingelijst (3 x) met art glass
De edities worden afgeleverd met een, door de kunstenaar ondertekend, certificaat.
Prijs: 1850 euro | 1750 euro (leden). Reserveer uw exemplaar.
Manon de Boer (°1966, Kodaikanal, India) woont en werkt in Brussel. Ze voltooide haar artistieke opleiding aan de Academie Van Beeldende Kunsten, in Rotterdam, en aan de Rijksacademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Met persoonlijke vertelling en muzikale interpretatie als methode en onderwerp verkent de Boer de relatie tussen taal, tijd en waarheid om een serie portretfilms te produceren waarin het medium film zelf voortdurend wordt ondervraagd. Haar werk is internationaal tentoongesteld, op de Biënnale van Venetië (2007), de Biënnale van Berlijn (2008), de Biënnale van São Paulo (2010), de Documenta (2012), de Biënnale van Taipei (2016) en is ook opgenomen in tal van filmfestivals in Hongkong, Marseille, Rotterdam en Wenen. Haar werk was onderwerp van monografische tentoonstellingen in onder andere Witte de With in Rotterdam (2008), Frankfurter Kunstverein (2008), South London Gallery (2010), Contemporary Art Museum of St Louis (2011), Museum of Art Philadelphia (2012), Van Abbe Museum, NL (2013), Secession Vienna (2016) en Groundwork, GB (2018).
Uit The untroubled mind, door Pieter Van Bogaert, voor Hart
"...‘My son Julius has been building things with objects around him since he was about two years old. He comes up with these constructions when he’s playing on his own – often immediately after a moment of not knowing what to do. I love it when I come across them in the house. They show me something of his mental world and how he experiences space, and they also reveal what Agnes Martin calls ‘an untroubled mind’.’ Manon de Boer, Trails and Traces
Geluk schuilt in een klein hoekje, een klein gebaar, een verloren moment. Dat begrijp ik uit die films die Manon de Boer ooit haar ‘werkjes’ noemde. Ze noemde het zo omdat die filmpjes ontstaan tussendoor, zonder druk, zonder dwang. Ze maakt ze zonder goed te weten wat er gaat gebeuren en het is pas als ze af zijn dat ze beslist om het wel of niet te tonen. Dat weet ik omdat ze het me vertelde. Dat, denk ik, kan je geluk noemen: de vrijheid van de eigen tijd. Een stap uit de tijd. Maar het geluk zit natuurlijk ook in het onderwerp. In The Untroubled Mind – dat is een van die ‘werkjes’ – filmt ze sculpturen van haar zoon Julius, die ze vindt in haar huis. Daarnaar kijken maakt mij instant gelukkig. Dat is – dat heb ik haar verteld – geen schoonheid om bij te huilen, maar schoonheid om bij te lachen. Dat, denk ik, kan je ook ontroering noemen.
Ik voel een grote verbondenheid met die sculpturen van Julius: ik begrijp het allemaal. De onbezorgdheid, het zoeken, de inspiratie, de materialen, de geborgenheid van het moment. Het neemt me mee naar de tijd toen ik zelf zo een jongetje was en boerderijtjes van sigarenkistjeshout in elkaar timmerde in de kelder waar ons ma de was plooit. Daar ben ik als ik daarnaar kijk. Ik voel een band met Julius. Ik voel de verbondenheid, de geborgenheid, de vrijheid tussen de moeder en haar zoon. Ik voel de intimiteit in het filmen en het delen van Julius’ – en Manons – werk. Geluk is wat je op je gemak stelt en al de rest doet vergeten.
Manon de Boer werkt met tijd. Altijd weer. De eigen tijd. De momenten die je doorbrengt in en uit de tijd. Daarin schuilt ook de kracht van die sculpturen van Julius: in de breekbaarheid, in de kneedbaarheid. Ze zijn, met andere woorden, altijd tijdelijk. Deze sculpturen tonen het moment vlak voor of vlak nadat iets verandert in iets anders. Dat maakt zijn sculpturen zo spannend. Ze ontstaan in de marge, van de tijd en van de ruimte. Een vork en een lepel maken een brugje na de maaltijd. Een stapel muntjes wordt een zuil achter een stoelpoot. Vier veren draaien processiegewijs de kamer in.
Manon filmt de sculpturen als Julius alweer verdwenen is. Ze volgt zijn spoor. Hier filmt ze met een Bolex 16mm-camera waarvan je de veer voor elke opname moet opwinden. Daardoor duren de opnames nooit langer dan twintig seconden. Snapshots, als foto’s waarin nauwelijks iets beweegt. Ze gebruikt een camera voor amateurs. Ze filmt voor haar plezier. Zonder te weten wat het resultaat zal zijn. Daar vinden de filmer en de beeldhouwer elkaar.
De referentie in haar titel naar Agnes Martin is niet zo vergezocht. Martin heeft het in haar tekst over het onbezorgde kind. Dat is hoe Martin een leven lang zal werken: tijd nemen voor en wachten op inspiratie. Maar er is nog iets anders wat Martin verbindt met Julius. Martin maakte veel tijdelijk werk. Dat komt doordat ze verschillende versies maakte waarvan ze enkel de beste bewaarde. De rest werd onverbiddelijk vernietigd. Ik las een verhaal waarin ze reeds verkocht werk terugkoopt, gewoon om het te vernietigen. Zo obsessief is ze. Julius gaat nog een stap verder, zoals enkel een kind dat kan. Ook hij breekt zijn werk af. Al zijn werk: het tijdelijke is van in het begin deel van alles wat hij maakt. Martin en Julius delen het destructieve karakter, zoals in dit citaat van Walter Benjamin:
‘Het destructieve karakter is jong en monter want vernietigen maakt jong, omdat het de sporen van onze eigen leeftijd uit de weg ruimt, het montert op, omdat elk wegruimen voor de vernietiger een volmaakte vereenvoudiging van zijn eigen situatie betekent, ja die tot aan haar wortels blootlegt.’
Walter Benjamin, Het destructieve karakter in Frankfurter Zeitung, november 1931 (vertaald in Denkbeelden, Vantilt, 2017)
Julius was een jaar of vijf toen hij die sculpturen maakte. Manon een jaar of vijftig bij het filmen ervan. Agnes Martin zal tweeënnegentig worden. Marion Milner achtennegentig..." Lees de volledige tekst online.
