De tentoonstelling Barrio – Beuys brengt het werk van Artur Barrio (º 1945, Portugal) en Joseph Beuys (º1921 Krefeld - º1986 Düsseldorf) in een ‘imaginaire dialoog’.
In het S.M.A.K. realiseert Artur Barrio een op het museum geaxeerde tijdelijke installatie, parallel aan het werk van Joseph Beuys.
Het werk van de Braziliaanse kunstenaar Artur Barrio bestaat hoofdzakelijk uit ‘situaties’ of tijdelijke synesthetische installaties gebruik makend van vergankelijke, fragiele en organische materialen als er zijn koffie, brood, urine, houtskool, wijn, stof, tekst en dies meer. Het efemere karakter van Barrio’s installaties verplichten de kunstenaar te zoeken naar alternatieve documentatietechnieken: foto, film, kunstenaarsboek,... In dit aspect en tevens in zijn omgang met materiaal en wat men de ‘didactische’ missie kan noemen zijn inhoudelijke en vormelijke affiniteiten vast te stellen met het werk van Joseph Beuys . Artur Barrio (°1945, Porto) en Joseph Beuys (°1921 Krefeld - +1985 Düsseldorf) behoren tot een volkomen verschillende generatie en hebben allebei een radicaal andere culturele achtergrond. Ze hebben elkaar zelfs nooit persoonlijk ontmoet. Waarom dan deze duotentoonstelling? Er bestaan wel degelijk cruciale overeenkomsten tussen het werk van beide kunstenaars, affiniteiten die elkeen individueel en vanuit de eigen noodzaak ontwikkelde, en die o.i. een dubbele ‘onderzoekstentoonstelling’ meer dan verantwoorden. De Braziliaanse kunstenaar Artur Barrio, die onder andere tentoonstelde op de Biënnale van Fortaleza en de laatste Documenta van Okwui Enwezor, is één van de alternatieve voortrekkers van de hedendaagse Braziliaanse kunstscene. Met zijn tijdelijke, synestetische, hyperindividuele en intuïtieve installaties veroorzaakte Barrio in de jaren zeventig heftige opschudding in het toenmalige experimentele artistieke klimaat van Brazillië. Zijn typische materialen als koffie, brood, houtskool, wijn, stof, tekst en urine ontkenden radicaal elke vorm van kunst als permanente en (klassiek) esthetische ervaring. Dit efemere karakter van Barrio’s werk verplichtte de kunstenaar tevens te zoeken naar alternatieve documentatietechnieken voor zijn werk – foto’s, video’s, kunstenaarsboeken en dergelijke meer - die tevens expliciet deel uitmaken van het werk. Zijn consequente keuze om steeds volkomen in situ te werken, kadert eveneens in dit tijdelijke karakter. Een tweede belangrijk aspect in Barrio’s werk is zijn radicale relativering van het kunstinstituut. Hij beschouwt de curator – in tegenstelling tot de nog steeds gangbare praktijk – als overbodig voor het idee van het kunstwerk of de tentoonstelling. In zijn ogen wordt de curator teruggedrongen tot een louter logistiek coördinator.
Deze cruciale aspecten in het werk van Barrio maken hem één van de belangrijke nog levende kunstenaars die de band tussen kunst en het ‘leven’ (het intuïtief-documentaire aspect van kunst) op de meest radicale manier aanhaalt en verdedigt. Niet enkel in zijn gebruik van intuïtieve en beladen materialen vertoont Barrio affiniteiten met het werk van Joseph Beuys, maar ook in zijn radicale bevraging van de functie van kunst, en haar noodzakelijke terugkoppeling naar het leven. Ook hierin profileert hij zich – net als Beuys – op een didactisch-sjamanistische wijze, als een soort van goeroe die duwt en trekt aan het gevestigde establishment, en uit deze deconstructie nieuwe denk- en handelingswijzen distilleert. Vandaar de bedoeling van het S.M.A.K. om een tentoonstelling op te zetten rond het oeuvre van deze twee kunstenaars, die expliciet vertrekt vanuit die overeenkomstige mentaliteit. Het S.M.A.K. wordt een eerste museum waar Artur Barrio – geheel conform zijn intuïtieve ‘in situ-mentaliteit’, een op het museum geaxeerde tijdelijke installatie realiseert, parallel met het werk van Joseph Beuys, dat substantieel aanwezig is in de museumcollectie. Het is de bedoeling dat Artur Barrio daarna verder reist naar een aantal andere musea met een Beuys-verzameling van grote betekenis, waar beide oeuvres hun ‘imaginair gesprek’ kunnen verder zetten. Dit project kadert in een overkoepelend onderzoeksopzet waarbij telkens een bekend kunstenaar uit de West-Europese avant-garde gekoppeld wordt aan een kunstenaar die – hoewel belangrijk – zich steeds in de periferie ophield.
