S.M.A.K. wordt in mei 1999 de nieuwe naam voor het Museum van Hedendaagse Kunst Gent. Het museum start met de tentoonstelling De Opening waarin de collectie voor het eerst sinds jaren in volle luister te zien is.
Van 6 tot 9 mei 1999 wordt de inhuldiging van het gerenoveerde Casino-gebouw uitbundig gevierd in de vorm van een groots evenement met onder meer een boksmatch met Jan Hoet, benefiet-lunch, openluchtparade, happening, aperitief van toenmalig Gents burgemeester Frank Beke en zelfs een techno-fuif.
Zes maanden lang kan het publiek vanuit de collectie van het S.M.A.K. een beeld krijgen van de ontwikkelingen in de hedendaagse kunst vanaf ’45. Binnen de tentoonstelling zijn er ruimtes waarin werken van diverse kunstenaars een relatie met elkaar aangaan, in andere gevallen wordt een ruimte aan een enkele kunstenaar of zelfs een enkel werk gewijd. In zijn totaliteit betekent dit een nomadisch aftasten en onderzoeken van de collectie, een zoeken naar spanningsvelden en conflicten. Daarom worden ook in de loop van de tentoonstelling internationale partnermusea uitgenodigd. Zij krijgen de mogelijkheid vanuit hun collectie een antwoord op De Opening te formuleren. Naast een onverwachte kijk op de collectie creëren deze infiltraties de mogelijkheid om telkens nieuwe publieksmomenten te hebben.
De verzameling van het museum legt zich toe op de internationale ontwikkeling van kunst na ’45 tot nu en situeert de lokale kunst binnen deze ontwikkelingen. De basis van de collectie was ondertussen gelegd. Daarnaast blijft het museum zijn rol als indicator spelen van dat wat er op het moment gebeurt. Het doet dit vanuit een internationaal perspectief waarbij er net zo goed naar Zuid-Amerika wordt gekeken als naar Rusland of Japan. Ondanks het feit dat veel van de werken bekend waren bij het publiek had niemand een precies idee van de samenhang en omvang van de verzameling. Door de provisorische omstandigheden waarin het museum zich bevond, werd ze enkel via tijdelijke tentoonstellingen in steeds wisselende en fragmentaire opstellingen getoond. De belangrijkste aanwinsten van de laatste vijf jaar van het toenmalige Museum voor Hedendaagse Kunst waren zelfs helemaal nooit te zien.
Het nieuwe museumgebouw is een impliciete kritiek op de museumarchitectuur in Europa van de jaren voordien. Tegenover de prestigieuze façade-architectuur waarin het gebouw zelf als architecturale prestatie centraal staat, koos men voor het S.M.A.K. voor een ingrijpende renovatie van een goed geproportioneerd gebouw. De ruimtes zijn gevarieerd, zowel qua inhoud als wat de inval van het natuurlijk licht betreft. De architectuur is ondergeschikt aan het tonen van kunst, zonder afbreuk te doen aan de betekenis van architectuur voor een stad.
