In 2001 schonk de uit Leeds afkomstige kunstenaar Thomas Houseago het beeld Untitled (Golem) or Sitting Woman (1998) aan het S.M.A.K.
Dit beeld wordt nu voor de eerste keer in het museum gepresenteerd, geflankeerd door een zestal andere werken van deze kunstenaar. Voor Houseago is zijn beeldhouwkunst in de eerste plaats een middel om zijn energie te kanaliseren. Het maken van kunst betekent voor hem vooral omgaan met tastbare materie. Wars van de steeds voortschrijdende virtualisering van de maatschappij —een evolutie die zich ook weerspiegelt in de hedendaagse kunstwereld— werkt hij bewust met moeilijk te bewerken, arbeidsintensieve materialen zoals klei, gips en steen. Die "aardse" materialen vormt hij moeizaam om tot massieve, imposante figuren en objecten. De sculpturen worden gevoed door een versmelting van herinneringen, fantasieën, een fascinatie voor het menselijk lichaam en een inspiratie wortelend in de klassieke traditie. Het zijn onvoltooide, surreële, golemachtige creaturen. Deels menselijk, deels dierlijk. Anoniem maar ook bezield. Angstaanjagend maar ook vertrouwd. Indrukwekkend gegroepeerd als een onverzettelijk leger behouden de beelden ook hun afzonderlijke vitaliteit. Houseago wil in zijn beelden de menselijke ervaring monumentaliseren en opnieuw heel duidelijk en letterlijk concretiseren. In die zin kunnen deze beelden moeilijk geïnterpreteerd worden als een representatie van een bepaalde werkelijkheid maar wel als een materieel tegengewicht voor een steeds meer gedematerialiseerde cultuur waarin de essenties van de menselijke ervaring meer en meer verloren gaan. De beelden houden ons ongevraagd een spiegel voor, en herinneren ons aan de essentie van de situatie waarin we ons bevinden.
De vraag voor Houseago is dan ook niet: hoe ziet een lichaam eruit? Maar wel: hoe ziet het beeld van een lichaam eruit? Door heel bewust de klemtoon te leggen op het fysieke van zowel de beelden als de ervaring en door zich af te zetten van de abstractie van het modernisme is het werk van Houseago niet alleen een vurig pleidooi voor het medium beeldhouwkunst in een digitaal tijdperk —als middel om de essentie van de menselijke situatie weer te geven— maar is ook een politiek statement voor de autonomie van het kunstwerk en voor de positie van de kunstenaar in de maatschappij. In zijn beelden is Houseago allerminst op zoek naar een bepaalde schoonheid, het gaat hem om intensiteit en dynamiek. Die intensiteit komt voort uit het onbeheersbare moment waarop de verbeelding plots belichaamd wordt: de sculptuur is geen illusie, maar wordt zelf een fysiek lichaam. Houseago kijkt als een kind naar zijn eigen beelden. Hij kan gefascineerd raken door een deel van het geheel, bijvoorbeeld de vorm van een voet of een arm. Het totale resultaat blijkt een collage van segmenten; incompleet, vervormd en anatomisch niet correct. Houseago huldigt vooral de houdingen en bewegingen van beelden. In zekere zin is hij daarin als kunstenaar een erfgenaam van het gedachtengoed van beroemde voorgangers als Michelangelo en Rodin: een beeld hoeft niet volmaakt af te zijn om zeggingskracht in zich te dragen.
