Tussen 25 april en 23 augustus 2009 laat de Italiaanse kunstenaar met Iraanse roots Bizhan Bassiri (°1954, Teheran) twee sculpturen neerstrijken op twee belangrijke culturele plaatsen in Gent, de Sint-Baafskathedraal en het S.M.A.K.
Bassiri probeert met zijn magmatische sculpturen het chaotische karakter van materie te onderzoeken, en koppelt hier vaak invloeden uit de klassieke mythologie aan andere kunstvormen zoals poëzie, literatuur, muziek, theater of soms zelfs wetenschap. De sculpturen, die Bassiri omschrijft als ‘Magmatisch Denken’, worden steeds geplaatst in nauwe relatie met de omringende architectuur. In 2004 realiseerde Bassiri de kolossaal ogende doch kernachtig gebalde bronzen sculptuur ‘La Bestia’ (Het Beest), een monumentale, bijna abstracte vorm die doet denken aan een gewond dier, geplaatst op een sokkel, en badend in een plas rode motorolie, die zowel refereert aan bloed als aan de diepste aardse oerkrachten van waaruit dit materiaal is ontstaan. De plaatsing van ‘La Bestia’ in de aangrenzende ruimte van de Villa-kapel in de Gentse Sint-Baafskathedraal, waar het beroemde ‘Lam Gods’ van de Gebroeders Van Eyck staat opgesteld is alles behalve toevallig. Eén van Bassiri’s uitgangspunten voor zijn werk is de ‘kwalitatieve transformatie’ van beladen materiaal. Veelal hebben de materialen waarmee de kunstenaar werkt echter mythologisch-animistische connotaties, die de aardse oerkrachten centraal stelt in de vereringspraktijk van de mens. Toch kan ‘La Bestia’, opgesteld in deze specifieke context ook gezien worden als een hedendaagse interpretatie van het Lam Gods, dat bloedend vereerd werd in de Christelijke iconografie. Het feit dat ‘La Bestia’ echter voortspruit uit een meer seculiere vormentaal met animistische en mythologische trekken, kan als een interessante tegenhanger beschouwd worden voor de beeldtaal van het Christelijke Lam Gods, dat zich slechts een paar stappen verderop bevindt… Op het grasveldje links naast het S.M.A.K. staat nog een sculptuur van Bizhan Bassiri opgesteld, ‘Meteoriti’, die een monumentale, net neergestorte meteoor voorstelt. Ook in deze sculptuur gaat Bassiri uit van zijn ‘Magmatisch Denken’, en wil hij beladen materialen kwalitatief transformeren. De connotaties die aan dit beeld vasthangen, zijn echter wat verschillend dan die van ‘La Bestia’. In ‘Meteoriti’ lijkt de kunstenaar eerder te doelen op een meer wetenschappelijk getinte beeldtaal, die hij inzet om het artistieke apparaat van het museum te bekritiseren, of althans op een grappige manier te ironiseren. Een meteoriet bevat immers eveneens verwijzingen naar de oerkracht van de natuur, maar door de ‘plaats van impact’ te bepalen net naast het museum, is er hier niet langer sprake van mythologische iconografie, maar eerder van een subtiele doch ‘ongewilde’ aanval van diezelfde oerkracht op het instituut museum, dat een bepalende rol blijft spelen op wat kunst of cultuur kan – of zou moeten? – zijn.
