Tegelijk met de retrospectieve tentoonstelling van Raphaël Buedts worden een aantal werken uit de museumcollectie getoond onder de titel Sculpturaal.
Deze collectie-opstelling toont een duidelijke link met het werk van Raf Buedts. Hij was immers niet ongevoelig voor wat hij in zijn directe omgeving zag. Zo voelde hij zich verbonden met Bernd Lohaus en René Heyvaert. Met deze laatste deelde hij het isolement als kunstenaar hoewel hij zich distantieerde van diens ‘kosmische kracht van het ik’. De jarenlange vriendschap en samenwerking tussen Raf Buedts en de dichter Roland Jooris, woordvoerder van de ‘Nieuwe Visie’, een korte samenwerking tussen Roger Raveel en Raoul De Keyser, kon alleen bestaan dank zij een gemeenschappelijke bezieling. Om Raf Buedts in een globale context te situeren wordt verwezen naar Giuseppe Penone en zijn twaalf meter lange ‘Alberi’ (bomen). Het systematisch afpellen van de lange houten balken tot er een jonge boom zichtbaar wordt staat als analytische methode echter diametraal tegenover het intuïtieve vakmanschap van Raf Buedts. Hij koos een métier met eeuwenoude regels als was het om er met een anarchistische arbeidsvreugde tegen te ageren. In de collectie-tentoonstelling worden onder andere ook ‘Light on Light on Sacks’ (1969) van Barry Flanagan, ‘Dach’ (1952) van Oswald Oberhuber, ‘Sans Titre VI’ (1989) van Jean-Marc Bustamante en ‘Wo ich was soll’ (1992) van ManfreDu Schu getoond.
