Vijf videowerken uit de S.M.A.K.-collectie tonen hoe kunstenaars dit medium sinds de jaren '80 meer en meer richten op de puur esthetische beleving van beelden.
Videokunst komt op in de tweede helft van de jaren ’60, eerst en vooral in New York en niet veel later ook in Europa. Tijdens deze pioniersjaren wordt video voornamelijk ingezet om de (maatschappelijke) werkelijkheid te registreren of ter documentatie van de kunstenaarspraktijk in het algemeen en performance in het bijzonder. Ook wordt het medium op zich onderzocht op zijn technische en inhoudelijke mogelijkheden en becommentariëren kunstenaars de positie ervan ten opzichte van de snel opkomende massamedia film en televisie. Voortrekkers zijn bekende kunstenaars zoals Nam June Paik, Wolf Vostell en Bruce Nauman.
Vanaf midden jaren ’80 is video goed ingeburgerd en richten kunstenaars het medium onder andere meer en meer op de puur esthetische beleving van beelden. Ze gebruiken onder meer technieken uit de cinema – zoals close-up, slow-motion, herhaling, montage, filmmuziek en kadrering – om ons bewust te maken van het esthetisch potentieel van video.
Deze presentatie omvat vijf werken uit de S.M.A.K.-collectie: een uit de jaren ’80, een uit de jaren ’90 en drie uit de eerste tien jaar van deze eeuw. Allen focussen ze op het gegeven traagheid en zetten ze op een haast filmische manier tijd in om verschillende, soms zelfs hypnotiserende aspecten van schoonheid te laten zien.
Met werk van Marie-Jo Lafontaine (BE) (A las cinco de la tarde, 1984), Annika Larsson (SWE) (Dog, 2001), Nicolas Provost (BE) (Plot Point, 2007), Pipilotti Rist (CH) (Regenfrau/I Am Called A Plant, 1999) en Saskia Olde Wolbers (NL) (Placebo, 2002).
