Marie Julia Bollansée presenteert haar nieuwe performance: RIVER. De kunstenaar aanziet rivieren als de aders van de aarde die het vitale water van de bron naar de zeeën voeren. Als deze aders vastlopen of breken, zijn mensenlevens in gevaar. Op het grasveld naast S.M.A.K. creëert Bollansée een nieuw landschap met de voor haar werk typerende “tarpaulin blue”-zeilen en een lange strook breiwerk.
Ik strek een wit, lang breiwerk uit over een grasveld naast S.M.A.K.. Mijn wijze moeder breidde het met toewijding uit het garen dat ik met de hand heb gesponnen. Spinnen is voor mij een vorm van meditatie in de kiem waarvan werken ontstaan, zoals deze performance.
De strook lijkt op een witte, smalle rivier; het landschap dat zij doormidden snijdt kleurt ‘tarpaulin blauw’. Vormelijk lijkt de installatie op werk van Giotto, een kunstenaar die ik bewonder omdat hij als eerste Renaissance-schilder verliefd werd op de kleur blauw. Hij schilderde het volledige plafond van de Scrovegni Kapel in Padua in het magische blauwe pigment dat afkomstig is van de lapis lazuli uit Afghanistan en liet er gouden sterren in schitteren. Onder de lapis lazuli hemel en in lange stroken, schilderde hij bijbelse taferelen uit het leven van Jezus en zijn voorouders (van moeders zijde).
RIVER vindt haar oorsprong in Benares (Indië) en Kathmandu (Nepal). Benares, of Varanasi, is een oude stad die aan de oevers van de Ganges ligt. In Indië willen Hindus op zijn minst één keer in hun leven een bedevaart ondernemen naar Varanasi en, als het kan, er zelfs sterven zodat hun lichaam gecremeerd wordt op één van de brandstapels aan de rand van de rivier en hun as verstrooid in de Ganges. Dan pas zal hun ziel bevrijd worden en kunnen zij het Nirvana binnentreden. In Kathmandu zag ik hoe dezelfde crematierituelen gebeurden aan de oevers van de Bagmati-rivier. Speciaal voor Benares creëerde ik een participatieve performance : ik spreidde mijn blauwe zeildoek uit bij de oever van de Ganges en vroeg aan blootvoetse voetgangers om erover te wandelen in dezelfde richting als de stroom.
In ons leven komen we allemaal in aanraking met ‘stromen’, zowel letterlijk als figuurlijk. Soms moeten we rivieren oversteken, soms kunnen we ons laten meedrijven met de stroming.
Rivieren, de aders van de aarde, voeren het vitale water van de bron naar de zeeën. Wanneer de aders vastlopen of breken, zijn onze levens in gevaar.
In de performance RIVER nodig ik het publiek uit om hun schoenen en sokken uit te trekken en blootvoets over de witte, smalle rivier te stappen. Ik vraag hen om zich te concentreren, niet te praten, niet achterom te kijken en individueel en langzaam verder te gaan. Bij het eindpunt wacht een gratis glas trappist, een geschenk van de abt van de abdij van Westmalle.
Door: Marie Julia Bollansée
