In 1932 werd Gaston Bertrand opgenomen in de militaire hospitalen van Luik en Brussel. Hij raakte er gefascineerd door de grootse architectuur van deze gebouwen. Daar liggen de kiemen voor zijn latere abstracte werk, waarin architectuur en interieur het uitgangspunt vormen. Kort voor WOII richtte Bertrand de kunstenaarsgroep ‘La Route Libre’ op. In het begin waren zijn werken figuratief in een expressionistische stijl. Eind jaren ’40 evolueerde hij van animisme, een stroming die zich in tegenstelling tot het expressionisme meer focuste op het introspectieve, naar een eigen vorm van geometrische abstractie. Na de oorlog bleef Bertrand met de groepen ‘Apport’ en ‘La Jeune Peinture Belge’ ijveren voor een zo autonoom mogelijke schilderkunst. Toch bleef het werk uit deze periode nog hoofdzakelijk figuratief. In de vroege jaren ‘50 kreeg Bertrand internationale erkenning met tentoonstellingen in São Paulo en New York. Zijn oeuvre neemt een belangrijke plaats in binnen de ontstaansgeschiedenis van de Belgische naoorlogse lyrische abstractie.
